Als een baby overlijdt, denken veel ouders dat ze de enige zijn die dit overkomt. Hoe kun je verder leven met dit verlies? Als je opnieuw zwanger bent, gaat de zon langzaam weer schijnen. Naarmate je zwangerschap vordert, krijg je weer hoop en een beetje vertrouwen in een goede afloop. Je kan en wil er geen rekening mee houden dat dit je nog een keer overkomt. Maar dan gaat het weer mis. Dat kan toch niet, dat het noodlot jou opnieuw treft.

Na het verlies van een tweede baby is het verlies nog groter. Je bent voor de tweede keer ouders geworden van een zeer gewenste baby, maar je blijft weer met lege handen achter. De hele film draait zich opnieuw af. Je bent helaas ervaringsdeskundige op een gebied waar je dat helemaal niet wil zijn. Je ontmoet weer de uitvaartverzorger. Het draaiboek komt weer op tafel en je weet vaak precies wat je wilt en zeker niet wilt. Sommige ouders willen juist precies hetzelfde, andere kiezen voor een totaal ander afscheid. Juist veel groter omdat ze meer mensen kennis willen laten maken met hun kind of juist veel kleiner omdat ze het niet aan kunnen om weer zoveel mensen onder ogen te komen of weer de drempel van het crematorium over te moeten. Wat je ook kiest, alles is goed, zolang het maar bij jullie past.

Soms blijkt dat je kinderen dezelfde genetische afwijking hebben en hebben ze je de eerste keer gezegd dat het pech was en dat niets een nieuwe zwangerschap en een gezonde baby in de weg zou staan. Niets blijkt minder waar. Niet alleen verlies je voor de tweede keer je pasgeboren baby, ook de toekomst ziet er opeens heel anders uit. De kans dat een volgend kind ook ziek is, is 25 %. Tegelijkertijd zeggen percentages en statistische kansen je ook niks meer, want het is je voor de tweede keer overkomen.

Allerlei gevoelens passeren de revue: het intense verdriet om een tweede kindje dat er niet is, boosheid op en teleurstelling in je eigen lichaam, boosheid op de artsen en/ of verloskundigen vanwege niet of te laat ingrijpen, somberheid wanneer je nadenkt over je situatie, onzekerheid omdat je niet weet hoe de toekomst eruit gaat zien. Gaan we het nog een keer proberen? Durf ik dat aan? Durft mijn partner dat aan? Willen we dat een eventueel broertje of zusje dat er al is nog een keer aandoen? Allemaal vragen waar niet eenvoudig een antwoord op te geven is.

Het belangrijkste is dat ook het tweede kindje dat is overleden onderdeel is geworden van jullie levensgeschiedenis.  Bewust tijd en ruimte nemen om ook dit kindje een plaats te geven binnen jullie gezin is belangrijk.

Het verlies van onze tweede baby was zo onwerkelijk. Je hebt het al een keer meegemaakt en je houdt er eigenlijk geen rekening mee dat het je nog
een keer kan overkomen. Want als je weet dat het je nog een keer overkomt, dan zou ik de stap om nog een keer zwanger te worden misschien wel helemaal niet gezet hebben.
Het verlies van ons eerste kindje was intens verdrietig. Niet alleen daar waar je op gehoopt hebt, is niet meer maar ook alles wat op je afkomt in de uren en dagen na het slechte nieuws is overweldigend. Willen we het kindje vasthouden? Willen we foto’s maken? Willen we de baby mee naar huis nemen? Wordt hij begraven of gecremeerd? Er gaat een wereld voor je open waar je geen idee van had en wil hebben. Tegelijkertijd is de organisatie rondom de verlies van een tweede baby op een wrange manier gemakkelijker. Het draaiboek ligt klaar. Het proces is ogenschijnlijk makkelijker, maar het verdriet is des te intenser, zoals mijn vriend dat verwoordde. Met het verlies van een tweede baby, is er namelijk ook een stukje hoop voor de toekomst verloren gegaan. Komt het nog wel goed?
Ik voelde me na het verlies van Job en Lisa heel erg alleen. Na de eerste keer realiseer je dat je niet de enige bent die een baby heeft verloren tijdens of vlak na de zwangerschap. Je kent waarschijnlijk meerdere mensen uit je directe of indirecte omgeving die een soortgelijk verlies hebben meegemaakt. Dit is anders wanneer het je een tweede keer overkomt. Dan is de groep dunner bezaaid en sta je meer alleen. Hoe leg je iemand uit dat je niet één keer een kindje hebt verloren, maar twee keer?
Tamara, moeder van Job*, Lisa* en Hannah

"Niet nog een keer, niet onze Emma, hoe moeten we dit aan haar zus, aan onze ouders en familie gaan vertellen... Totale ontreddering voelde ik, nadat opnieuw onze grootse nachtmerrie werkelijkheid werd, toen onze Emma ruim 9 maanden oud overleed aan dezelfde hartafwijking als haar broer Luca. Toch kwamen we in een soort overlevingsstand en wisten we met zijn allen weer hoe we een zo mooi mogelijk afscheid van Emma gingen maken. Na het afscheid kwam opnieuw de leegte. Nu hadden we nog een dochter die haar zusje moest missen. Ook met dit verdriet moesten we zien te dealen. Als een geschenk uit de hemel vonden we via een forum een gezin met een vergelijkbaar verhaal. Hier is een warme vriendschap uit ontstaan. En dit is in deze moeilijke tijd zeer waardevol geweest! En nog steeds..."

Esther, mama van Luca*, Julia, Emma* en Lina