Nog niet zo heel lang geleden, waren artsen en verpleegkundigen er echt van overtuigd dat het beter was om je baby niet te zien als hij was overleden. Er werd aan ouders verteld dat ze “zich anders alleen maar zouden hechten” of “Wat ze niet hebben gezien, er ook niet is”.
Ook gebeurde het dat ouders die hun baby verloren niet te horen kregen of het een jongen of meisje was, hun kind geen naam gaven en het nooit hebben gezien. Hun baby mocht niet op katholieke begraafplaatsen worden begraven omdat het niet was gedoopt en kwamen achter de heg terecht. Mensen spraken nooit meer over de overleden baby en ook echtparen spraken er soms samen nooit meer over. Het werd hierdoor een heel eenzaam verdriet.

Jan Bleyen heeft hier onderzoek naar gedaan en het boek Doodgeboren geschreven. Het boek gaat over hoe personen en instanties door de jaren heen omgegaan zijn met een levenloze geboorte en hoe ouders dit proberen te verwerken.
In 2012 vertelt Jan Bleyen in het VPRO-programma “Boeken op zondag” over de totstandkoming van zijn boek.

Anneke Avis schreef het boek “En zwijgen was het antwoord”.
Ze interviewde moeders en vaders die in de periode 1945-1970 een kindje hebben verloren rondom de geboorte.
De ouders vertellen over hoe ze, tegen de achtergrond van de naoorlogse jaren, het verlies van hun baby hebben beleefd. Het beste was het maar om door te gaan alsof er niets was gebeurd, dachten artsen, familie en omgeving. Voor rouw en verdriet was nauwelijks plaats. Nu onvoorstelbaar, destijds heel gewoon.
Hoe was de medische zorg in die tijd? Artsen en vroedvrouwen vertellen over het lot van deze kindjes en hoe de psychosociale zorg zijn intrede deed binnen de verloskunde en neonatologie, waar voorheen alleen de medisch-somatische deskundigheid telde.
Uit de verhalen blijkt hoe moeders en vaders deze ingrijpende gebeurtenis hun hele leven met zich meedragen, soms met verstrekkende gevolgen.
Kinderarts-neonatoloog Joke Kok schreef het voorwoord.

“Nadat ik bevallen was, was er niets. Geen kistje, geen begrafenis, niets wat aan hem kon herinneren. Tegenwoordig hebben mensen een plek, maar ik heb geen plek.” Trui Verwers

In de uitzending van Jacobine op zondag op 9 december 2018 vertelt Anne-Marie Vermaat over haar zoon Bart die 51 jaar geleden stil werd geboren en die ze nooit heeft gezien. Ook vertelt Corien van Zweden over haar zusje dat in 1960 bij de geboorte overleed en de impact hiervan op haar ouders. Zij schreef het boek “De kunst van het rouwen”.

In maart 2019 publiceerde het tijdschrift Zin vier mooie verhalen van moeders die 20, 30, 40 en 50 jaar hun pasgeboren baby’s zijn verloren, opgetekend door Margreet Botter.

Radio 1 zond in november 2015 de radiodocumentaire uit: “Er ligt een engeltje achter de heg”.
Deel 1
Deel 2

Er zijn steeds meer begraafplaatsen die speciaal voor deze kindjes een monument neerzetten of een gedenkplek inrichten zodat ouders toch een plek hebben om naartoe te gaan.