Schrijven over je Verlies BLAW 2023

De schrijfonderwerpen komen voort uit de thema’s van de Baby Loss Awareness Alliance.
Marlieke de Steur van Stichting Hanne heeft de zeven dagthema’s uitgewerkt waarover je kunt vertellen tijdens deze week.
Laura van Liefste Lijnen (@liefstelijnen) en @wheniwasgrieving heeft de prachtige tekeningen bij de onderwerpen gemaakt.
Mogen wij jouw bijdrage delen? Tag ons dan op social media. Zo creëren we samen weer meer bewustzijn. Wij zijn benieuwd naar jullie bijdragen en hopen dat het schrijven troost mag bieden.

Het verhaal van Milou: Liefde voor je kind. Het klinkt zo vanzelfsprekend. Helaas was dat bij Milou het laatste woord dat in mij op kwam nadat ze geboren was en we haar direct weer moesten verliezen. Waar ik bij Timothy wel enorm de behoefte voelde om de hele nacht naar hem te staren, moest Milou zo snel mogelijk weg.
Ik vond haar vooral eng en koud. Durfde niet naar haar gezichtje te kijken en haar eigenlijk ook niet vast te houden. Omdat de fotograaf kwam en ik heel goed wist dat het “nu of nooit” was, deed ik beiden toch. Langzaam ging ik wennen aan haar gezichtje vol rode plekken en haar koude, stijve lijfje. Tot het moment dat ik haar wangetjes streelde en deze voelden als steen. De angst was direct weer terug.
Het heeft weken geduurd voor ik liefde voor haar begon te voelen. En nu… nu overstroomt de liefde voor haar maar kan het nergens echt heen. Door de ketting die ik draag is ze altijd een heel klein beetje bij me. Door op deze plek over haar te schrijven, foto’s te delen en mijn verhaal te verwoorden krijgt die liefde langzaam een plekje.
Voor altijd in ons hart, voor altijd zal je worden gemist. Vergeten doen we nooit. We noemen jouw naam en je bestaat💖

Liefde voor Saar – De liefde voor Saar is net zoveel als voor haar zussen waardoor het soms ook zo moeilijk is dat ze er niet meer is.
Liefde voor mijn meiden- Beide zijn ze zus van Saar & houden ze op hun eigen manier wel iets van Saarin leven maar vooral de liefde voor elkaar als zussen hier maar ook de liefde voor hun zusje daar boven de wolken.
Liefde voor mijn wederhelft- we zijn zo anders maar daarom zo goed samen.

Tim: “De liefdes top, van wie houd je het meest?” Op zich niet zo’n nuttige vraag en voor mij leverde het proberen te beantwoorden hiervan niet zoveel op, eigenlijk nog steeds niet, maar ik doe het toch:) Het cliché is waar, de liefde voor je kind overstijgt alle andere liefdes. Een nieuwe nummer 1 met stip. Riley verdient en krijgt zoveel liefde en nooit zal ze iets fout doen.
En juist houd ik door haar ook nog meer van Esmee. Ik wist niet dat dat kon, ik voel me zo dichtbij haar. We delen iets dat we met niemand anders delen. We hebben iets gedaan samen, dat we nog nooit eerder hebben gedaan. Het is ons gegeven en deels afgenomen, want de liefde zullen we altijd voelen. We kunnen het alleen niet allemaal kwijt.
Liefde is ook zorgen voor een ander, dat kan bij Riley niet meer. Maar die ene week waarin dat wel kon was prachtig. Liefde is ook dingen delen, dat kan wel, maar zij niet mee ons. Liefde is ook herinneringen maken en die dingen onthouden en weer doorvertellen, dat kunnen en zullen we ook doen. Maar echt vertellen hoeveel ik van haar houd, dat kan ik niet, want ik heb er de woorden niet voor. Maar zoals ik haar al vaker heb verteld, ik zal het blijven proberen en blijven zoeken om ze te vinden en haar te laten weten hoeveel ik van haar houd.

Noortje schrijft: Toen mijn oudste dochter werd geboren, werd ik overstroomd met liefde. In mijn hart opende zich een luikje waarvan ik het bestaan niet wist, en ik voelde liefde op een manier waarop ik die nog nooit gevoeld had.
Tijdens de zwangerschap van Liv vroeg ik mij af, kan je écht net zoveel van je tweede houden als van je eerste? Is er nog ergens zo’n verborgen luikje dat zich opent als je bent bevallen?
Op 23 oktober 2017 om 23.25u kreeg ik het antwoord. Toen werden wij voor de tweede keer ouders. We kregen er een prachtig meisje bij. Mijn hart bleek wel degelijk nog zo’n luikje te hebben en ik stroomde vol met liefde. Liefde voor dat veel te kleine, veel te stille maar o zo perfecte meisje.
Even, heel even, deed het er niet toe dat ze niet leefde. Ze was er, en ze was van ons.
Liefde, leven, Liv.

Suzanna Schrijft: Hij is perfect, hij is prachtig. Het is liefde op het eerste gezicht. Maar tegelijk met de golf aan liefde stroomt er een golf van angst door me heen. Hij is stil, het is oorverdovend stil. Hij is prachtig, maar hij is zo bleek en zo slap.
En dan is het zwart, zwarter dan zwart. Een schreeuwende pijn komt samen met de intense liefde en warmte als ze Matz in mijn armen leggen. Het mooiste ventje wat ik ooit gezien heb. Dat intense gevoel, mijn prachtige ventje van mijn buik in mijn armen, alleen maar liefde. Dat is moederliefde, de wereld kan vergaan want er is maar één ding wat nog telt. En terwijl ik overstroom van liefde, word ik verscheurd van pijn.
De liefde is een liefde die ik nog nooit eerder had gevoeld, het is moederliefde. Het is warm, intens, onvoorwaardelijk, overweldigend en allesoverheersend. Het weegt op tegen de hartverscheurende pijn die we zo kort na dit eerste moment mee moesten maken. Nu we drieënhalf jaar verder zijn veranderen de gevoelens. Behalve de liefde, deze blijft!
Met de geboorte van ons zoontje veranderde ook mijn liefde voor Jan. Ineens zag ik hem ook als een vader… Lief, zorgzaam, betrouwbaar, warm, beschermend en trots. En wat was ik trots op hem! We gingen samen door dezelfde pijn en verdriet, allebei op onze eigen manier. En hoewel ik geloof dat het op zo’n dieptepunt twee kanten op kan gaan, groeide onze liefde voor elkaar.

Wat betekent het woord liefde voor jou sinds het verlies van je kindje?
De liefde voor Hanna (en ook voor Teun en Hidde) was nog niet zo groot terwijl ze in de buik aan het groeien waren. Zwanger zijn zorgde voor veel ongemakken en genieten vond ik het helemaal niet. Voordat ik ging bevallen van Hanna wisten we het geslacht niet waardoor we niet wisten ‘wie’ er was overleden Hanna of Teun (Hanna had Teun geheten als het een jongen was geweest). Dat maakte het wat onpersoonlijk en met het regelen van een afscheid was er nog weinig plaats voor de liefde voor Hanna. Maar dit nam de overhand op het moment dat ze op mijn buik werd gelegd door Tony. Mijn hart overstroomde van liefde, trots en intens verdriet. Zo gek maar zo waar dat deze emoties er allemaal tegelijk kunnen zijn. Nog steeds is de liefde voor onze dochter Hanna enorm. Zij is ons meisje die ons papa en mama heeft gemaakt, ze heeft ons de liefde voor een eigen kind laten ervaren en voelen. Er gaat geen dag voorbij dat ik de liefde voor haar niet omarm en voel. Ze is iedere dag bij mij en heeft een liefdevolle plek in ons gezin. Wij houden van Hanna, net zoveel als van Teun en Hidde. Ze hoort er altijd bij.💖

Rainbow after Storm: Liefde betekent voor mij; een verbinding hebben. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik zóveel liefde. Zoveel verbinding. Het verdriet dat wij voelden hij het afscheid; moment van verliezen was zwaar. Maar de liefde die wij als gezin voor jou voelen, is nog zwaarder.
Je bent onderdeel van ons gezin. Onze eerste zoon na 2 meiden. Een broertje. Je foto staat op de kast, je herinneringen aanwezig. Jij bent aanwezig; niet fysiek maar wel aanwezig.
Liefde is onvoorwaardelijk. En dat voelen wij. Verweven wij.
Lieve Storm, ik mis je. En ik kan niet wachten op de dag, dat ik jou weer in mijn armen kan sluiten.

Lieve Liza,
Vandaag schrijven we over de liefde. Onbeschrijfelijk veel liefde voelen we voor jou.
Vanaf het eerste moment dat we wisten dat we in verwachting waren van jou begon onze liefde, net als jij, iedere dag meer en meer te groeien. Zo bijzonder een broertje of zusje voor Joep, een tweede kindje! 39 weken mocht jij groeien, groeien van onze liefde voor jou.
Toen we hoorde dat jij overleden was, wisten we nog niet of jij een jongetje of meisje was. Dat was ook een van de eerste vragen die ik had, we wilden weten wie we waren verloren. Je was een meisje, tranen liepen over onze wangen. Tranen van verdriet, maar ook van veel liefde, liefde voor onze dochter.
Je geboorte was pittig, maar ook vol verlangen, want ondanks dat we wisten dat je stilgeboren zou worden was het de liefde die overheerste. De liefde voor onze eerste dochter.
En de liefde voor jou meisje, groeit iedere dag nog een beetje door.
Door jou zijn we ons nog meer bewust over de liefde die we voelen voor ons gezinnetje en onze dierbaren om ons heen. Ook hebben we de liefde van de vele mensen om ons heen mogen voelen.
Zoals op je geboortekaartje zou staan en uiteindelijk op je geboorte en overlijdenskaartje stond:
Liza, geboren om voor altijd van te houden.
Alle liefde voor jou lieverd! 💖

Daphne: Liefde vanaf het eerste moment, liefde voor je kindje, liefde voor je gezin, liefde voor je partner. Ook een verlies, juist een verlies brengt heel veel liefde met zich mee. Overweldigend, verrassend, onverwacht, onvoorwaardelijk.
Wat betekent het woord liefde voor jou sinds het verlies van je kindje.
Sinds het verlies van Megan❤️💫 heeft liefde een nog veel diepere betekenis en dat klinkt ergens gek, want ik had toch al de liefde van mijn leven ontmoet en we hadden toch al twee prachtige kinderen waar ik zielsveel van hou?!
Liefde voor Megan❤️💫 is oneindig, dat verdwijnt niet, wordt niet minder en dat staat onlosmakelijk verbonden met rouw. Elke mijlpaal steekt, want zij had bij ons moeten zijn, groeien, bloeien. Maar dat zal nooit zo zijn.
In ons gezin is er nog meer liefde ontstaan. Vanaf het moment dat we wisten dat we Megan❤️💫 gingen verliezen hebben Hajo en ik tegen elkaar gezegd dat het vanaf nu nog belangrijker is om goed met elkaar te communiceren, elkaar te respecteren al gaan we anders met de situatie om. En dat gebeurde en doordat we dat deden, merkten we dat onze connectie nog sterker en nog dieper werd. Het vertrouwen dat we samen 100 zullen worden is er helemaal.
Liefde voor onze andere kinderen is verder gegroeid. Onvoorwaardelijk hield ik al van ze, evenveel van alle kinderen. Maar na het verlies van Megan❤️💫 beseffen we des te meer dat het niet vanzelfsprekend is dat we ze mogen zien opgroeien. Ondanks dat ik ze af en toe wel achter het behang kan plakken😉, knuffel ik ze extra, zeg ik nog vaker dat ik van ze hou en probeer ik meer van ze te genieten dan ik al deed.
Wat mij ook een heel groot gevoel van liefde geeft, is dat de oudste twee kinderen Megan❤️💫 altijd benoemen. Megan❤️💫 hoort voor hun ook bij ons gezin. Vraagt iemand hoeveel kinderen we hebben? Zij zullen 4 zeggen. Ze benoemen haar dagelijks. Love

Elianne: In liefde ben je geboren. In liefde moesten we je ook laten gaan 💔
Met liefde hield ik je dagenlang vast. Dag en nacht. Dicht tegen mij aan, sabbelend op mijn pink.
Met liefde sliep ik bij jou in het ziekenhuis, met de langste opname van vijf weken, maar ook de kortere opnames van 1 of 2 nachten.
Met liefde gaf ik je sondevoeding, medicatie en vooral veel kusjes en knuffels.
Het was liefde die mij op de been hield. Anders zou ik het vast geen 7 maanden hebben volgehouden met 3 uur slaap per nacht, altijd alert en ‘aan’ staan, jou altijd troostend en dragend. Altijd het zorgen en het zorgen maken.
Met liefde draag ik jou nog steeds, mijn hart heeft een heel speciaal plekje voor jou. Soms doet die liefde pijn. Omdat het nergens heen kan. Omdat het jou mist op mijn borst, dicht tegen mij aan.
Soms troost die liefde mij juist. Jouw leven was zwaar. Je had pijn, verdriet en je leed. Het leven was te zwaar voor jou. Jouw overlijden heeft jou ook een leven vol pijn bespaard.
Maar ik had je liever bij mij, mijn lieve mopsieflopsie 💫
Met open armen ontvangen,
Met pijn in ons hart laten gaan 💔

Liefs van Lauren:
Soms vergeet ik
Dat je ook gewoon zo klein was
Gezond en blij
Met open oogjes

Soms vergeet ik
Dat ik je zo graag bij mij droeg
Jij in de doek
Lekker bij mij in de jas

Soms vergeet ik
De geur van je haartjes
Je huidje zo mooi
Zonder alle plakkers

Soms zou ik willen vergeten
De geuren en kleuren
De piepjes van de apparatuur

Soms zou ik willen vergeten
De angst en onzekerheid
De knoop in mijn maag

Maar nooit zal ik de liefde vergeten!
De liefde die jij bracht.
Mijn liefde voor jou!
De liefde die nog even tastbaar is als toen

Marjolein: Zal ik wel schrijven, zal ik niet…?
Op een feestelijke dag als vandaag, wil ik zo graag dat alles alleen maar feestelijk is en voelt. Ook voor Evi. Dat al mijn aandacht daar naartoe gaat.
Maar ergens sluimert een onrust, die bij de start van oktober toch weer langzaam binnen is komen sluipen. Een constant gevoel van stress. Is het mijn werk, dat ene oudergesprek? Is het ons feest wat eraan komt, er moet nog het een en ander geregeld…
Eigenlijk weet ik ook wel wat het is, maar hoopte ik toch stiekem dat er na 5 jaar alleen maar liefde en rust over zou zijn gebleven… naast die liefde is er een gapend groot gemis. Het missen van Ilja.
Want… Evi had niet alleen met ons beneden moeten staan terwijl Luca nog even sliep. Ze had niet alleen een cadeautje namens Luca moeten krijgen, maar ook een tekening of een cadeautje van Ilja. Er had een extra kleuter mee moeten zingen met twee schorre ouders (met ochtendstem 😅). Er had nog een schoteltje met taart moeten staan.
En dat voelt de hele dag ergens diep weggestopt al een beetje zwaar. Dus heb ik net toch nog een slinger bij Ilja opgehangen, zodat hij er nog meer bij is 🌠💙

Ons meisje Nora: Je hoort er vaak over: het moment waarop je kindje na de bevalling op je borst wordt gelegd, het zogenaamde ‘Gouden uur’.
Dit is het moment waarop je je kindje voor het eerst kunt zien en huid-op-huid contact kunt maken.
Tijdens dit moment maakt je lichaam een boost aan endorfine en oxytocine aan, wat het hechtingsproces zal vergroten.
Het is het moment waarop je voor het eerst je kindje vasthoudt en overspoeld wordt met liefde voor je baby.
Dit is hoe ik me het had voorgesteld, rekening houdend met de mogelijkheid van complicaties.
Ik keek er zo naar uit.
Ik keek uit naar het horen van dat eerste huiltje, wetende dat alles goed was gegaan.
Maar dat moment kwam niet.
Twee dagen voor de bevalling hoorden we namelijk dat ons kindje was overleden.
Het was hartverscheurend. Angst en spanning namen de overhand, en de bevalling werd iets om echt tegenop te zien.
Ik was bang dat het moment waar ik zo naar had verlangd, het ‘Gouden uur’, niet hetzelfde effect zou hebben als ik had gehoopt.
Ik was bang dat ik niet de intense liefde voor Nora zou voelen, bang om haar te ontmoeten en vast te houden.
Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn.
Zodra ze was geboren, beschreef de verloskundige wat ze zag: 10 vingertjes, 10 teentjes en een klein wipneusje.
Voordat ze was uitgesproken, vroeg ik al om Nora aan mij te geven.
Ik wilde haar dichtbij me hebben, op mijn borst voelen, en het ‘Gouden uur ‘ alsnog beleven.
Daar lag ze, een beetje klein maar al volmaakt. Helemaal af.
Het moedergevoel overspoelde me, en ik zou alles doen om dit kleine lichaampje te beschermen.
Emoties overvielen me, emoties die ik nooit eerder had gevoeld.
Hoewel de bevalling van een stil kindje een van de moeilijkste dingen was die ik ooit heb moeten doorstaan, beschouw ik het als de mooiste dag van mijn leven.
Het was het moment waarop we ons meest dierbare voor het eerst mochten zien.
We bleven de rest van de dag in het ziekenhuis, waar Nora’s opa, oma, ooms en tantes op bezoek kwamen.
We hadden niet verwacht dat ze haar wilden zien, we hadden daar niet over nagedacht. Maar zien dat iedereen zoveel van haar hield en zo verdrietig was, was moeilijk voor ons.
Het was een vreemde situatie. Iedereen hield haar vast, net zoals ze dat zouden doen bij een levend kindje.
Op dat moment realiseerden we ons dat niet alleen Jan en ik van Nora houden, maar dat ook haar familie haar in hun harten had gesloten.

En opeens was je daar, een klein baby’tje op mijn borst. Jouw papa gaf antwoord op de vraag wat jouw naam is: Rowena🦋. Ik denk dat ik voor dit moment niet écht wist wat onvoorwaardelijke liefde is. De situatie was onwerkelijk en onmenselijk, want we wisten dat we je zouden verliezen. En toch was daar dat overweldigende gevoel van liefde en trots. Dit is ons kindje, onze dochter. Zo af, zo mooi, zo prachtig. In de korte tijd die we samen hadden, hebben we geprobeerd je een heel leven aan liefde te geven. Eindeloos veel kusjes en knuffels. Ja, er was en is verdriet. Hartverscheurend verdriet en rauwe rouw. Maar is rouw niet eigenlijk gewoon liefde? Liefde die we willen, maar niet kunnen geven omdat je niet meer bij ons bent. Liefde die zich verzamelt in de hoekjes van onze ogen, en uiteindelijk over onze wangen rolt. Nooit hebben we zoveel tranen geproefd en tegelijk zoveel liefde gevoeld. Ons hart is gebroken, maar ook gevuld met trots, bewondering en eindeloos veel liefde voor ons meisje Rowena🦋.

Rowena 🦋 31 december 2022 ✨ voor altijd in ons hart 💖

Esmee: Mensen zeiden altijd dat de liefde voor een kind groter is dan je ooit hebt gevoeld. Ik probeerde me dit voor te stellen, maar kwam er nooit helemaal bij.
Vanaf het moment dat wij hoorden dat jou hartje niet meer klopte was ik bang, zo bang voor de bevalling. Bang voor het moment dat we je zouden zien en ik het eng zou vinden. Ik was bang dat ik je niet durfde aan te raken, niet naar je durfde te kijken, dat ik alleen maar verdriet zou voelen. Nooit had ik kunnen bedenken hoe het echt voelde. Dat ik alleen maar liefde en trots zou voelen. Al het andere was weg. Zoveel liefde, meer dan ik ooit heb gevoeld. Dit is dus wat ze bedoelen! Ik zou voor je sterven als dat zou betekenen dat jij mocht leven. Ik zei op je afscheid dat je het allerkleinste mensje bent met de allergrootste plek in mijn hart. Dit is zo waar! Je hoort bij mij, je hoort bij Tim, je bent een deel van ons. Jij bent wat ons voor altijd verbindt. Wat er ook weer voor zorgt dat ik meer van Tim hou dan ooit hiervoor. Wij zijn je ouders, maar ook degene die hebben meegemaakt dat jij bent geboren en je weer kwijtgeraakt. Wij zijn de enige die dit samen hebben meegemaakt dus wij zijn voor altijd verbonden door jou. Ik hou zo ontzettend veel van je lieve Riley, meer dan ik ooit in woorden kan vertellen.
Xxx je mama

Liefste lijnen: Ik zit vol met liefde. Onbeschrijfelijk veel houden van woont in mijn buik. Het voelt alsof ik knap van binnen. Het kan er niet meer uit.
Ik zit vol met liefde. Ontiegelijk veel houden van woont in mijn lijf. Het slokt me op, en sleurt me mee. Het wil er zo graag uit.
Ik zit vol met liefde. Ongelofelijk veel houden van woont in mijn hart. Het groeit en bloeit verwondt vermoeit, zoekt steeds zijn weg naar jou.

Lievelijn: Liefde hoort bij “erbij horen”.
De aanloop naar Jips jaardag wordt weer aangekondigd door de Baby Loss Awareness Week. En eerlijk, ik twijfelde of ik wel mee wou schrijven en delen dit jaar. Want hoewel het fijn is dat er extra ruimte is voor Jip, maakt het de aanloop naar de jaardag ook extra intens. Ik vind het belangrijk, maar ook ingewikkeld, omdat het zo de “spanning” opvoert.
En toen zag ik de thema’s van deze week die @stichtinghanne met zoveel liefde heeft uitgekozen, namelijk emoties. Met als eerste dag thema; liefde. En meteen moest ik aan dit zinnetje denken dat ik in “de moed van imperfectie” las van Brené Brown. Liefde hoort bij “erbij horen”. En toen moest ik wel.
In het boek gaat het over kwetsbaarheid, jezelf laten zien en dat erbij willen horen iets natuurlijk is. (Ik doe het boek nu tekort maar hee het is geen boekbespreking! Heb je t nog niet gelezen? Het is prachtig!)
Maar voor mij is dit zinnetje, de essentie van onze liefde voor Jip. Het is een onvoorwaardelijke liefde, die je denk ik alleen als ouders kent en misschien zelfs wel alleen echt als ouders die een kind verloren zijn. (Did I really said that, Yes I did).
Jip hoort voor altijd bij ons, hij is ons eerste kind, hij maakte ons ouders. Die liefde is onvoorwaardelijk en oneindig. En ik hoop alleen maar, dat we Juul en Liv kunnen meegeven dat zelfs de dood niet in de weg staat voor die onvoorwaardelijke liefde die je als ouder voelt. Voor hun niet, maar ook voor hun broer niet.

Thérèse: LIEFDE. Want liefde gaat nooit voorbij voor je kindje, of je hem of haar hier in je armen hebt of zoals Pieter in je hart. Deze foto is gemaakt op 27/12/2021, ‘s morgens vroeg voor de crematie van Pieter. Nog één keer met zijn allen. Deze foto koester ik, gemaakt door mijn lieve vriendin @riri_fotografie. Laten we deze week de mensen waarvan we weten die verlies hebben meegemaakt nog even wat meer steunen en laten weten dat we hen niet zijn vergeten.

Noortje schrijft: Verdriet voelde ik bij de miskramen. Maar bij het verlies van Liv dekt het woord ‘verdriet’ de lading niet.
Liv was niet voldragen, maar ze was wel af. Ze was een klein mensje met alles er op en er aan. Bij elke echo waarop we haar zagen, elke keer als we haar hartje mochten horen, dan groeide de liefde voor dat kleine mensje. We zagen het al helemaal voor ons, het zijn van een gezin van vier. We keken elkaar glimlachend aan bij de kinderboederij als we ouders tegenkwamen met een peuter en een baby, zo zouden we er over een tijdje ook bij lopen.
En toen bleek Liv niet meer te leven en werd alles pikzwart. We namen niet alleen afscheid van dat kleine mensje in mijn buik, maar ook van de toekomst die we voor ons zagen. Van alle eerste keren met en door haar.
We waren weer met zijn drieën, maar het was niet meer hetzelfde. Vanaf dat moment was alles anders.
Nee, het woord ‘verdriet’ dekt echt de lading niet als je hart wordt fijn geknepen, je maag in één krimpt en alles in je lijf om je kind roept. Ik dacht oprecht dat het nooit meer goed zou komen. Dat ik mij voor altijd zo zou blijven voelen.
Maar naast dit immense verdriet, was er ook zoveel liefde. Liefde voor mijn man, voor onze twee meisjes. Aan die liefde heb ik mij altijd vastgeklampt in de donkerste momenten. En toen kwam ons regenboogje, die ook weer een hoop lichtpuntjes bracht.
Beetje bij beetje kwam het goed. Niet helemaal. Helemaal goed is het nooit meer gekomen, maar dat is oke. Het verlies van Liv is een litteken wat ik voor altijd met mij mee zal dragen.

Verdriet om wat is, om wat was. Verdriet om wat had kunnen zijn..ooit….nooit…

Het verhaal van Milou: Verdriet in een vorm die allesoverheersend is. Verdriet die zo intens diep zit, dat het niet eens direct boven kwam bij de woorden die de kinderarts uitsprak. “Ik moet u helaas vertellen dat uw dochter is overleden.” De eerste uren, dagen, weken na Milou was ik vooral verdoofd. Natuurlijk hebben er tranen gestroomd. Hebben we samen gehuild om wat had moeten zijn. Maar de echte pijn, het echte verdriet kwam pas weken later binnen.
Maandenlang voelde alles grijs. Hoewel er weinig veranderd was, was alles anders. Hoewel het leven gewoon weer doorging, stond ons leven stil op 12 augustus. Gelukkig kwamen er langzaam weer lichtpuntjes, maar het leven zal nooit meer de glans hebben van hiervoor. Het verdriet zit altijd onder een dun laagje geluk. Het komt soms ineens op, door een geur, muziek, of een gesprek. En toch, hoe gek het ook klinkt, is het fijn om die intens diepe pijn soms te blijven voelen. Zo blijft ze voor altijd bij ons, voor altijd een deel van mijn hart🤍

Schaduwvrienden: “Ik ben gewoon verdrietig, omdat Noor getrakteerd heeft.” Daar begrijpt Sam helemaal niks van. Wie wordt er nou verdrietig van zoiets lekkers als een cupcake met slagroom en muisjes?
Maar mama begrijpt het wel. Noor is grote zus geworden en zij mocht trakteren vandaag. “Je moest zeker aan Jesse denken, liefje?” vraag ze.
Vera knikt en huilt dikke tranen.
Op verwachte en onverwachte momenten kan het verdriet je ineens overvallen. Op verwachte momenten zoals op een sterfdatum of bijvoorbeeld moederdag waarin je een kindje mist. Maar ook ‘zomaar’ ineens kun je de tranen op voelen komen op momenten die onverwacht(er) zijn. Bijvoorbeeld als je een bepaald liedje hoort dat draaide op de uitvaart. Of als je een melkpak ziet met daarop een houdbaarheidsdatum die de uitgerekende datum was. Ook geuren kunnen herinneringen oproepen, waardoor je bijvoorbeeld ineens weer terug bent in het ziekenhuis.
In het boek Schaduwvrienden kunnen kinderen ontdekken dat het heel normaal is dat deze schaduwmomenten er zijn. Dat dit hoort bij verlies en rouw en dat ze hierin niet alleen zijn.

Touched Goodbye: Het verlies van je kind raakt je niet alleen als ouders, ook de andere kindjes delen mee in dit verdriet. Samen verdrietig zijn omdat het zusje, waar je zo naar uit, niet komt, maar ook omdat mama zo verdrietig is. Zo als hier, waar mama en dochter afscheid moeten nemen van kleine Eva….
Denk ook eens aan die broertjes en zusjes, als zij op school, bij vriendjes of bij Opa en Oma ander gedrag vertonen dan normaal. Vraag het heb, of praat met hen.
Ouders kunnen bij mij altijd een foto album laten maken, sommige kiezen ervoor om dit zeg te doen. Natuurlijk is dit ter herinnering aan de baby, maar het is ook een heel mooi hulpmiddel om samen nog eens terug te kijken of het gesprek aan te gaan. En soms maak ik ook een eigen album speciaal voor de broertjes en zusjes. Zo hebben zij hun eigen tastbare herinnering, en als de behoefte er is, kunnen zij zelf het album pakken…

“Elke dag denk ik hoe zou het zijn als jullie nog hier waren”
3 keer in mijn leven heb ik verdriet van heel dicht bij mee gemaakt waarvan elk keer er meer scheuren in mijn hart kwamen die nooit meer weg zijn gegaan
1998 verloor ik de man die mij opvoeden mij de normen en waarden van het leven gaf.
Bij alles wat ik doe denk ik altijd hou hij er over mij
2014 verloor ik mijn mama ,wat zou zij een goeie oma zijn geweest
2017 verloor ik één van de dierbaarste dingen die een mens kan hebben mijn kind ,mijn tweede dochter Saar
Hoe groot mij liefde is voor de drie mensen hier bij mij zo groot is het verdriet voor de drie mensen die ik kwijt ben

Rainbow after Storm: Verdriet is een lastige emotie. Ik heb geleerd dat verdriet niet mag zijn. Verdriet is zwak zijn. Huilen wordt weggewuifd en ‘je moet je er maar over heen zetten’.
Niets is minder waar. Ik werk hard aan mezelf en ben juist aan het leren om emoties toe te laten. Verdriet mag er zijn. Je mag het toelaten.
Storm is 5 jaar geleden geboren. Thuis, uit het niets. Veel te vroeg en nog niet levensvatbaar. Ik heb momenten dat ik erover kan praten zonder emotioneel te worden. Maar er zijn ook momenten dat dat niet lukt. Ik luister dan muziek, kijk foto’s en herinneringen. Ik laat mijn verdriet toe. Ik praat erover. Ik wuif het niet langer weg. En dat is OK. Storm is onderdeel van ons leven. Verdriet is onderdeel van ons leven.
Verdriet is onderdeel van hét leven. En het is zó belangrijk om emoties toe te laten. Erover te (kunnen) praten.
Verdriet is een intense emotie. En daarom zo belangrijk.

Lieve Liza,
Vandaag een thema wat ik onwijs lastig vind om aan te pakken, want dit komt binnen, dit gaat diep in mijn gevoelens. Ik praat het liefst over de mooie gevoelens die ik bij je heb, maar juist ook verdriet is een van de grote emoties die ik rondom jou voel en die het delen waard is.
Het eerste verdriet kan ik me nog helemaal gedetailleerd herinneren, dat was het moment dat we hoorde dat jij, onverwachts, in zo’n korte tijd was overleden. Van samen met papa helemaal gelukkig in de auto onderweg naar het ziekenhuis voor het laatste stukje van de bevalling, naar zielsveel verdriet omdat jouw hartje niet meer klopte. Het was een horrorfilm die ineens afgespeeld werd, ook een van de momenten die ik later met EMDR therapie heb aangepakt. De pijn en het verdriet die wij voelden is moeilijk te beschrijven. Jij onze dochter, die 9 maanden lang had mogen groeien in mijn buik, was er niet meer. Het was een onwijs verdrietige en heftige taak om dit bericht met onze dierbaren te gaan delen en ook een ander dat onwijs verdrietige bericht te vertellen. De week dat je bij ons thuis was hebben we veel verdriet gehad, wat is het nog altijd zo onwijs oneerlijk dat jij geen kans hebt gekregen om bij ons te mogen blijven. De pijn is er nog steeds.
Je afscheid was intens, het voelde onmenselijk om afscheid te nemen van jou, onze dochter. Het laatste stukje deden we met zijn drietjes, het verdriet wat Joep had toen hij besefte dat we jou gingen achterlaten was verschrikkelijk.. Nog zo’n moment voor de EMDR therapie…..
Als ik het over verdriet heb denk ik ook aan al het verdriet wat onze dierbaren om ons heen ervaren. Zij zien ons verdriet en dat maakt het verdrietig, maar ook zij hebben verdriet omdat ze jou moeten missen in hun leven.
Het verdriet wat we zien bij Joep omdat hij jou zo mist, zijn pijn geeft ons vaak verdriet. Want ons eigen verdriet leren we te dragen, maar het verdriet van jouw grote broer… Ook voor hem is het zo onwijs lastig en oneerlijk, het verdriet doen we samen, we huilen samen om je. En daarna kunnen we ook lachend naar de sterren kijken en je op zoeken.
We leren het verdriet te verweven met ons leven. Ons verdriet zit in 2 delen. We hebben veel verdriet over wat we missen, missen in jou bij ons in het gezin. Het verdriet dat ons mooie meisje niet meer hier is. Maar het verdriet is er ook over alles wat we nog moeten missen en wat we zo graag met je hadden gedeeld. Bijzondere momenten met familie, maar ook de kleine dingen zoals een vakantie, je wordt iedere dag gemist, iedere dag sta ik op met verdriet.
Ik denk niet dat het verdriet minder wordt, ik voel dat ik er om heen groei. Ik leer hoe ik mijn verdriet kan verweven in mijn leven zonder jou bij ons, maar met jou in mijn hart.
Lieve Liza, het blijft altijd verdrietig dat we zonder jou verder moeten. Al heb ik gelukkig ook mogen leren dat het niet alleen verdrietig hoeft te zijn… En dat gevoel overheerst gelukkig meestal.
Ik hou van je meisje!

Daphne: Het verlies van je kindje is enorm verdrietig. Alsof de grond onder je voeten vandaan zakt of je hart uit je borstkas wordt gerukt. Een overweldigend alles overheersend verdriet. Met de tijd verdwijnt dat verdriet niet, maar het kan wel veranderen, het wordt bijvoorbeeld minder heftig, maar het is er nog steeds. Verdriet om wat nooit was en nooit meer zal komen. Verdrietig omdat je voor altijd incompleet bent.
Hoe voelt jouw verdriet op dit moment?
Het is vandaag 2 jaar, 8 maanden en 6 dagen geleden dat wij afscheid moesten nemen van Megan❤️💫
Op dat moment leek het onmogelijk om ooit nog geluk te mogen ervaren. Leek het onmogelijk om een dag niet te huilen, niet die intense pijn te voelen van het verlies van onze dochter. Om niet elke dag weer te breken.
Het verdriet wat ik toen voelde, is niet in woorden te omschrijven.
En toch moet je door, voor de andere kinderen, voor je man.
En ik weet nog dat men zei: ‘het verdriet wordt beter, de pijn wordt minder’ en dat ik dacht: ‘hoe de fuck wordt het beter dan?! Hoe kan ik ooit nog geluk ervaren terwijl mijn kind DOOD is!?’ Ik wilde het oprecht, want ik vond ook dat onze andere kinderen een moeder verdiende die niet alleen maar verdrietig was. Want ook zij doen er toe, net zoveel als Megan❤️💫 en zij zijn hier. Daar ging ik mij aan vast houden.
Na 2 jaar, 8 maanden en 6 dagen kan ik zeggen dat het verdriet er zeker nog is, maar het beheerst mijn dag niet meer. Af en toe overvalt het me nog, wanneer er een bepaalde mijlpaal is, een liedje dat triggert of iets wat de andere kinderen zeggen of doen. Maar het verdriet is geaccepteerd. Het mag er zijn. Het mag er zijn, naast dat ik mij ook vrolijk kan voelen, geluk kan ervaren en oprecht ook kan genieten van ons gezin op dit moment.
Maar ons gezin is voor altijd incompleet compleet. Altijd een kind te kort. Dat zwarte randje zal er altijd zijn, maar dat is oké. Dat hoort nu bij ons.

Hoe voelt jouw verdriet op dit moment?
Intens diep verdriet hebben wij leren kennen bij het overlijden van Hanna. Diepe pijn in iedere vezel van mijn lijf. Pijn rondom mijn hart dat uitstraalde tot aan mijn tenen. Het is geen spierpijn, geen blauwe plek, geen schaafwond, hele diepe stekende pijn. Een pijn die ik niet kende en ook liever nooit had leren kennen. De pijn werd veroorzaakt door zo’n sterk en intens verdriet en gemis. Gelukkig is deze pijn met de tijd minder geworden. Het verdriet is niet minder die is er iedere dag weer opnieuw. Het idee dat ons gezin hier op aarde nooit fysiek compleet zal zijn steekt nog steeds en maakt me vaak verdrietig. Hanna hoort er zo bij maar we mogen haar niet zien opgroeien. Het verdriet kan mij nog steeds enorm overvallen, niet zichtbaar voor andere maar wel voor mij heel erg voelbaar. Wanneer dit vaak gebeurd merk ik dat het verdriet in mijn lijf gaat zitten. Ik moet mijzelf dan ruimte en tijd geven om dit er te laten zijn. Met de drukte van ons gezinsleven, vrienden, familie en werk heb ik niet altijd zin en tijd om hier gehoor aan te geven. Maar ik word dan vroeg of laat teruggefloten door mijn lijf. Ik weet dat als ik het de ruimte geef ik mij weer beter voel, maar dit toelaten is moeilijk. Er is weinig dat het verdriet, gemis en de pijn echt kan verzachten. Maar het geloof dat wij ooit weer bij Hanna mogen zijn verzacht wel iets.

Elianne: Tijdens jouw leven hadden we al verdriet. Levende rouw. We rouwden om het leven dat wij voor jou voor ogen hadden, maar zo anders zou zijn. Zou zijn.
Het is er nooit écht van gekomen.
Het moment dat de artsen vertelden dat je zou overlijden, dat moment dacht ik nooit in mijn leven mee te maken. Je leven was zwaar, maar het ging in de laatste maand zoveel beter. We zouden er hoe dan ook iets moois van maken, lieve mopsieflopsie, want jij zou er zijn.
Maar het stopte zo ineens, jouw leven stopte ineens.
Het moment van afscheid, van jouw lichaampje tegen mij aan terwijl ik langzaam het leven uit je zag gaan, dat is niet te omvatten met alleen ‘verdriet’. Het is een pijn in je hart. Een schreeuw in je hoofd. Je lichaam verkrampt en zich schrap zet, want dit wil ik niet. Dit kan niet.
Het verdriet van thuis komen zonder jou. De leegte, het gemis.
Het verdriet van jou in je mandje leggen en voor altijd afscheid te nemen. Verdriet dat er nog altijd is.
Maar na 3 jaar doet het verdriet minder pijn. Het is niet meer het verdriet dat mij kermend en huilend in bed liet liggen, mijn moederhart schreeuwend om jou.
Het is meer een wond dat nooit helemaal geneest, altijd een litteken blijft. Soms doet dat litteken meer pijn, soms voel ik het even niet eens.
Maar daarna voel ik mij schuldig, want hoe kan ik nou even niet aan jou denken… en dat geeft mij weer verdriet.
Het verdriet van verder moeten gaan, maar ook verder wíllen gaan.
Het verdriet, het litteken blijft. Jíj blijft. Maar het zal nooit zijn zoals het had moeten zijn. Het zal ook nooit worden zoals het was.
Maar ik draag het met trots. Omdat ik jou voor altijd bij mij draag 💞

Liefs van Lauren: Het meest diepe verdriet voelde ik niet op het moment van overlijden. Ook niet in de dagen erna.
De eerste weken waren zwaar en zeker voelde ik verdriet. Ik voelde ergens nog teveel; het kon niet anders. Haar lijfje was op. Haar tijd bij ons was voorbij. Ik was alleen nog teveel in mijn hoofd het aan het goed praten wat mijn lijf ook zei.
De weken werden maanden en het diepe verdriet kwam. Het werd zwart, zwaar en stroperig. Alles in mij huilde. Het was alleen voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar. Ik werkte weer, raakte opnieuw zwanger en ik hield mij groot.
Te groot.
Tot ik knapte.
Het verdriet moest eruit. Ik miste mijn meisje in elke vezel van mijn lijf. En toen ik daar echt de tijd voor nam, niet meer groot was en doorging, toen ging ik rouwen. En dat was nog steeds zwart, zwaar en stroperig maar ik voelde dat daar ook weer meer licht, rust en ruimte bij kwam.
Nu 7 jaar later voel ik af en toe nog steeds die stekende pijn. Het missen van haar, het missen van onze toekomst samen. Ik weet dat die zware momenten weer plaats maken voor licht, rust en vooral heel veel liefde.

Esmee: Dit verdriet is anders, dieper, rauwer, intenser, allesoverheersend. Mijn gehuil komt ergens anders vandaan, dieper van binnen. Daar waarvan ik niet wist waar het kon zitten. Het klinkt zelfs anders, geluiden die ik niet ken van mijzelf.
Ze zeggen dat het komt als golven, maar het voelt meer als een tsunami. Alles is weggeveegd, alles wat je kent is er niet meer. De tsunami trekt langzaam weg, maar de zee blijft onrustig. Soms grote golven die je volledig overvallen. Soms dein je rustig mee. En dan uit het niets komen ze weer terug, enorme golven, storm op zee.
Toch weet ik juist in dat verdriet hoe enorm veel ik van haar hou. De intensiteit van het verdriet is net zo diep als de liefde voor Riley. Eigenlijk lijkt verdriet en liefde wel een beetje op elkaar.

Marjolein: Vroeger dacht ik dat verdriet betekende dat je huilt met tranen. Nu weet ik dat verdriet niet altijd met tranen gepaard gaat. Soms zijn de tranen gewoonweg op. Soms huil ik stil. Soms wil ik huilen maar lukt het niet. Soms is er ook een glimlach dwars door het verdriet heen. En soms is die glimlach er om het verdriet even te verstoppen voor de ander.
Ik heb in de eerste uren, dagen en weken na het verlies van Ilja gehuild met heel mijn lijf, geschreeuwd, gegild, overgegeven, naar adem gesnakt van verdriet, mijn hoofd in mijn kussen geduwd en op de grond onder de stromende douche gezeten waar de tranen wegspoelden. Echt lelijk gehuild wanneer (bijna) niemand het zag.
Elke keer werd ik de eerste dagen wakker in een soort onbesef, een heel kort momentje, het duurde nog geen seconde. Soms voelde ik liefdevol aan mijn buik. En dan klapte het keihard binnen, het was geen nachtmerrie. Het wakker worden was de nachtmerrie. De buik was leeg… mijn buik was echt leeg.
Maanden gingen voorbij waarin het missen van Ilja steeds meer bij ons nieuwe leven ging horen, we vonden er langzaam een weg in. Ineens was er een dag waarop ik niet had gehuild.
Ik kan nu vaak aan Ilja denken en over hem praten zonder heel veel verdriet te voelen.
Toch is het er altijd, het bestaat naast geluk. Het geeft het leven soms een zwart randje en soms een gouden randje, omdat ik extra in mijn handen knijp met wat (en wie) ik wel heb.
En zoals ik gister al schreef voel ik het in deze periode altijd wat sterker. Door het vallen van de herfst, het gevoel, de geuren van toen. En daarom is het extra fijn om hier over hem te schrijven.
Voor Ilja 🌠💙

Ons meisje Nora: Ik zeg vaak tegen Jan dat ‘ik een beetje verdrietig was vandaag’ als ik een slechte dag heb gehad. Meestal hoef ik het niet echt uit te leggen. Op zulke dagen krijg ik vaak weinig gedaan in het huishouden en staar ik maar wat voor me uit, min of meer wachtend tot de dag voorbij is. Het verdriet na het verlies van ons meisje was en is enorm. Er zijn al veel tranen gevloeid en er zullen er nog wel meer komen. Ik denk niet dat het verdriet ooit echt zal verdwijnen. Je blijft altijd nadenken over ‘wat als’ en hoe het geweest zou zijn. Je hebt verdriet om wat je bent verloren, je baby, maar ook om wat je is ontnomen, het hele leven van je kind. Wanneer je op een plek bent waar andere kinderen vrolijk en zorgeloos spelen, blijven je gedachten bij het kindje dat daar niet speelt. Als je naar boven gaat en langs haar kamertje loopt, denk je aan het kindje dat er nooit heeft mogen slapen. Het kamertje, samen voor haar klaargemaakt, staat nu ongebruikt te wachten, op hopelijk ooit een broertje of zusje. Wanneer je samen bent met je familie, denk je toch vooral aan je eigen kindje dat zo welkom was geweest en zo geliefd was en is. Het maakt niet uit hoeveel kindjes je in de toekomst nog mag krijgen; je hebt altijd een kind tekort. Het is eenzaam om een kind te verliezen, niemand in je omgeving begrijpt precies wat je doormaakt. En hoeveel mensen er ook voor je zijn, niemand kan je precies vertellen wat je wilt horen, want er is eigenlijk niets wat het goed kan maken. Ik herinner me nog dat Jan en ik in de dagen rond de bevalling vaak tegen elkaar zeiden dat het allemaal zo onwerkelijk voelde, haast alsof het ons niet overkwam. Soms vergaten we even dat dit de echte situatie was, maar wat een pijn als je dan weer in de realiteit wordt getrokken. Naast verdriet kwam er voor mij ook veel onbegrip kijken. Waarom moest ons dit weer overkomen? Na twee miskramen verwacht je niet dat het in zo’n ver gevorderd stadium in de derde zwangerschap nog mis gaat. Wie denkt daar nou aan? Er ontstond vanuit mij boosheid en wantrouwen jegens mijn eigen lichaam, gepaard met een diepgeworteld schuldgevoel. “Waarom kon ik niet gewoon een gezond kind ter wereld brengen zoals anderen?” Hoewel de woorden ‘Ik ben een beetje verdrietig’ de emotie deels beschrijven, voel ik dus veel meer dan dat, op de momenten dat verdriet me overvalt, maar het uit zich allemaal in tranen. Vaak zijn het stille tranen, die langzaam over mijn wangen rollen. Tranen die een ander niet meteen zal opmerken, tenzij ze ècht naar me kijken. Maar soms zijn het ook dikke tranen, die bijna pijn doen als ze mijn ogen verlaten. Deze tranen gaan gepaard met intense snikkende geluiden. Hard en schrijnend huilen, waarbij het pijn doet in je borst. Hoewel het voor de meeste mensen lijkt alsof het wel weer goed met je gaat, blijft de pijn en het verdriet elke dag aanwezig.

Suzanna schrijft: Ik lag in bed met mijn zoontje in mijn armen. Trots, verliefd en intens verdrietig. Het verdriet was zo overweldigend, ik durfde het er niet te laten zijn. Als ik het even toeliet kwam de tranen, harde snikken en diepe halen. Bang dat iedereen het kon horen en ik niet meer zou stoppen drukte ik het weg. Ik heb het verdriet in mezelf gehouden. Het heeft tijd gekost om topjes van de immense bergen verdriet te laten zien. Kort, even was het er en dan moest het snel weer weggestopt worden. Bang voor mijn eigen verdriet.
Maar het verdriet slijt, het wordt minder, het wordt zachter. Het gaat niet weg, het kan me nog steeds overvallen en het kan nog steeds ontzettend rauw zijn. En dat is oké. Ik zal mijn zoontje altijd blijven missen en altijd verdriet hebben over wat er is gebeurd.
Het is mooi als er verdriet is. Het verdriet is er omdat er ook heel veel liefde is ❤️

Liefste lijnen:
Hoor jij mijn tranen vallen?
Ze fluisteren jouw naam.
En schreeuwen hoeveel ik van je houd.
Oeverloos. Oneindig. Allesoverheersend. Golvend. Dwingend. Dringend. Imponerend. Immer aanwezig. Nooit niet.
Mijn tranen zijn een zee van jou-zo-missen en verdriet.

Lievelijn: In het begin was het verdriet alles overheersend, alles overspoelend, alles omvattend. Elk haakje kon me overspoelen, kon me kopje onder laten gaan en me weer bijna laten verdrinken in mijn verdriet. Als een wilde zee waarin je jezelf staande probeert te houden.
Inmiddels heeft diezelfde wilde zee, de scherpe kantjes eraf geslepen. We zijn allerlei obstakels, situaties en moeilijke momenten tegen gekomen. Maar ook hoopgevende en liefdevolle momenten, die het verzachten. En acceptatie in hoe het nu is. Ik heb beter leren zwemmen.
Hierdoor is het verdriet gepolijst als een stuk zeeglas. Het scherpe is eraf, het intense is niet meer alles overheersend. Is in het grote geheel van het strand niet altijd meer te zien of te voelen. Wat overblijft is een verzachte versie van wat het was.
Er is een soort berusting, dankbaarheid en enorm veel liefde. Niet alleen voor Jip, maar ook voor zijn 2 geweldige zusjes. Ik zeg niet dat er nooit verdriet meer is. Maar ik zie het graag als een zeldzaam stuk zeeglas, de tijd heeft het verzacht, maar ook mooier gemaakt. Het hoort bij ons en regelmatig “vergeet” ik dat het erbij hoort. En dat is goed, het zoals het is.

Thérèse: TROTS! Zo verdrietig dat je als sterrenouders bent, zo trots ben je ook op jouw kind. Net zo trots als op een levend kindje en je wil het liefste je kindje aan iedereen laten zien.
Dit geldt niet alleen voor ouders maar ook voor de andere kinderen. Onze jongens waren zo trots op hun broertje. Ik weet nog dat Finley maanden na Pieters overlijden zei: “Thérèse waarom staat er geen foto van Pieter in onze kamer?” Ik antwoordde dat sommige mensen het spannend vinden een overleden baby’tje te zien. Hij antwoordde daarop met: “Lekker belangrijk… Het is toch ons broertje en jullie mooie zoon, dat moeten wij toch bepalen?” Hij liet daarmee duidelijk zien hoe trots hij is dat Pieter zijn broertje is. Je snapt dat zijn foto meteen besteld is en er nu meerdere foto’s in onze kamer staan. Omdat we trots zijn op hem!
Soms krijg je helaas ook minder leuke reacties op zijn foto of toen Pieter was geboren zijn er heel wat mensen geweest die hem niet wilde zien. Dit deed erg veel pijn voor ons als ouders. Want stel je voor dat iemand dit tegen jou zegt over je kinderen? Ook een overleden kindje hoort bij een gezin.. Pieter hoort bij ons, ons hele leven lang.

Tuurlijk ben ik trots op al mijn meiden dat spreekt voor zich.
Maar na ik het diepte punt had in me leven zowel met de dood van Saar als er na was ik op 27 mrt 2019 toch even trots op me eigen.
Deze keer was het wel goed gegaan en was het niet stil maar was er leven.
Misschien moest het zo zijn maar Hanne laat zien dat je nooit te veel moet nadenken maar vooral moet leven en niets aantrek van wat de wereld om je heen denk.

Ik voel vooral een gevoel van trots wanneer mensen in onze omgeving zijn naam uitspreken. Liam 🧡 Hij werd stil geboren, maar hij is er, en leeft voor bij iedereen, voor altijd. Ondanks dat hij niet de kans heeft gekregen om bij ons te komen, heeft hij wel zijn stempel achter gelaten 🧡

Esmee: Ik was zo bang om te bevallen van ons meisje dat was overleden in mijn buik. Ik was bang hoe ze eruit zou zien, dat ik het eng zou vinden, dat ik het niet zou durven om haar aan te raken. Toen was ze er en voelde alles anders. Ik wou haar zien, haar voelen, haar op mijn borst hebben, zo dichtbij mogelijk. En wat voelde ik.. trots! Alleen maar trots en liefde er was niks anders meer. Ow, wat ben ik nog steeds trots op ons mooie lieve kleine meisje. Met haar perfecte voetjes, haar kleine vingertjes, haar lange benen, haar zwarte haartjes en haar dopneusje. Elke dag kijk ik naar haar foto’s en voel ik het weer. Trots dat zij onze dochter is!

Noortje schrijft: Mijn gezin, mijn trots.
Trots op mijn man, mijn rots, mijn steun en toeverlaat. Trots op de vader die hij is voor onze kinderen hier, maar ook voor ons meisje daar.
Trots op onze oudste dochter, die ons ouders maakte. Trots op het meisje dat zo jong al zoveel moest meemaken, maar ons altijd overal doorheen sleepte zonder dat ze het zelf door had.
Trots op ons zoontje, onze regenboog na een heftige storm. Door hem voelde alles alsof het niet voor niets was geweest.
Trots op Liv, op onze tweede dochter. Trots op het plekje dat zij heeft in ons gezin. Trots dat onze andere twee kinderen over haar praten en op hun eigen manier voor haar zorgen.
En ook, trots op mezelf. Trots op waar ik sta vandaag de dag. Trots op waar ik mezelf allemaal doorheen heb geworsteld. Trots op wie ik ben en hoe ik ben geworden. Trots dat ik de mama mag zijn van drie prachtige kinderen en trots dat ik de vrouw mag zijn van zo’n geweldige man.

Marjolein: Toen Ilja nog in mijn buik zat vond ik het best spannend allemaal. Hoe zou hij eruitzien? Zou hij zijn beschadigd? Zou het eng zijn om hem te zien?
Meteen toen ik hem zag na de geboorte was ik zo trots! Ik weet nu dat de liefde voor een stilgeboren baby net zo groot is als voor een levende baby. Precies dezelfde liefdesrush voelde ik voor Ilja als voor Evi en voor Luca.
En hij werd alleen maar mooier toen we hem aangekleed thuis kregen. Door het koelen werd hij roze en leek het of hij sliep.
We wilden hem graag aan zoveel mogelijk mensen laten zien dus hadden we meerdere afscheidsmomenten bij ons thuis waarop vrienden, familie en collega’s hem konden bewonderen. Als ze dit wilden, want ik begreep dat het voor anderen ook angstig kon zijn.
Nog steeds ben ik heel trots op hem en zie ik hem echt als mijn eerste kind. Luca is nummer 3 en voor ons niet nummer 2. Ook al zien veel mensen dat wij ’twee kinderen’ hebben.
Foto’s van Ilja’s gezicht deel ik niet online, omdat ik bang ben dat mensen ervan schrikken. Dat wil ik absoluut niet voor hem. Mocht je een foto willen zien, dan mag je dat altijd aan me vragen, want ik laat hem juist graag zien als ik zeker weet dat jij dat wilt.
Al voelt het een beetje gek om te zeggen: Naast de grote trots voor alle drie mijn kinderen ben ik ook heel trots op ons. Op Rémon en op mezelf. Want ik vind dat we weer heel ver zijn gekomen, bijna 5 jaar later. We zijn het verdriet en de pijn nooit uit de weg gegaan. We zijn er dwars doorheen gegaan. Soms haalt het ons weer even goed onderuit, maar altijd krabbelen we weer op en overwint de liefde voor elkaar.

Lieve Liza,
Vandaag een thema wat ik onwijs fijn vind om over te schrijven, dat is trots. En wat ben ik trots op jou. Vanaf het eerste moment dat ik jou in mijn armen kon vast houden, het is zo bijzonder om een dochter te mogen krijgen. Je hartje klopte niet meer, maar ik was wel weer moeder geworden. Moeder van een prachtige dochter waarop ik onwijs trots was. In het ziekenhuis pakte ze dat heel erg fijn aan, na je geboorte werden we eerst gefeliciteerd als trotse ouders van onze mooie dochter. Daarna kwamen pas de verdrietige condoleances omdat we ook meteen afscheid van je moeten nemen.
Tijdens de fotosessie van make a memory zien we ook onze trotsheid op de foto’s terug, je ziet de verslagenheid, maar ook de trots. Ik kijk nog altijd heel graag naar deze foto’s.
In de week dat je bij ons thuis mocht zijn wilde ik je eigenlijk meteen aan iedereen voorstellen zodra ze bij ons binnenkwamen. Ik dacht er niet altijd over na dat sommige mensen het ook als spannend konden ervaren, jouw levenloze lijfje, ik zag namelijk alleen maar onze mooie dochter. Vol trots liet ik de mensen met je kennismaken, spraken we over hoe mooi je bent en ook hoe verdrietig het is.
Als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb vertel ik ook vol trots dat ik er 3 heb. 2 om voor te zorgen en 1 lief meisje wat helaas overleden is maar wat voor altijd op haar manier bij ons gezin blijft horen. We hadden je liever bij ons gehad, maar verzwijgen doen we je nooit. Dat kan deze trotse mama echt niet!
Trots ben ik ook op mijn gezin, hoe wij samen aan elkaar hebben laten zien en voelen dat we samen sterk zijn. Ondanks dat het rouwproces voor papa, mij en Joep anders is. We doen het nog altijd samen. Nu zelfs met je kleine zusje Floor. Ook haar vertellen we trots over haar zus Liza.
Als laatste ben ik ook trots op mezelf. Trots op hoe ik dit hele proces heb doorlopen.
Als eerste jouw bevalling, die was emotioneel zeer zwaar, maar wat ben ik trots op papa en mijzelf hoe we dat samen hebben gedaan.
Ook ben ik trots op mezelf hoe ik het psychologische traject ben aan gegaan. De stap naar een psycholoog was lastig, want ik dacht dit wel zelf te kunnen. Maar wat ben ik blij dat ik hulp kreeg, deze met 2 handen aanpakte en zelfs met de EMDR therapie mijn grootste triggers heb aangepakt waardoor ik nu veel fijner in het leven sta.
Maar het meeste trots, zijn we op jou, onze dochter, zo mooi als je was, zo mooi als je altijd zult blijven!

Daphne: Het allereerste moment dat ik trots ervaarde was toen Megan❤️💫 geboren werd. Ik was zo trots op ons meisje, dat ik haar 2 keer heb mogen horen huilen en dat ze daarna rustig, in alle comfort op mijn borst, in bijzijn van papa is overleden.
Ze was zo mooi, ze leek zo op haar grote broer!
Toen we thuis waren was ik zo ontzettend trots op Riley en Marly. Hoe zij hun zusje omarmden. Riley die aldoor spulletjes naar Megan❤️💫 bracht, die haar aldoor wilde knuffelen en kusjes geven. Marly, die met haar 18 maanden, zelf aangaf haar zusje een kusje te willen geven toen ze in haar bloemenbed lag.
Een week later kon ik de papieren van onze dochter inlezen. En daar las ik dat ze een APGAR score had van 4 – 3 – 3. En ik voelde me zo trots, want zij was nog maar 22 zwangerschapsweken oud en er waren op tijd geboren kinderen die soms met slechtere APGAR scores geboren worden. En ik kon alleen maar denken: ‘jeetje meid, wat was jij sterk!’
Sloeg natuurlijk nergens op, want ik had niks aan die APGAR score. De uitkomst bleef hoe dan ook hetzelfde, je zou komen te overlijden.
Trots ben ik altijd op je. Trots op dat Megan❤️💫 onze dochter is. Trots op onze andere kinderen hoe zij al die tijd al omgaan met het verlies van hun zusje en hoe zij is verweven in hun leven.
Trots op mijn man op hoe hij omgaat met het verlies van zijn dochter, hoe hij respecteert en accepteerd hoe wij samen hier verschillend mee omgaan. Trots op hoe wij gegroeid zijn als man en vrouw.
En ook ben ik trots op mijzelf. Toen Megan❤️💫 overleed kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit weer zou functioneren op de IC Neonatologie. Toch zei ik tegen mijzelf en de mensen om mij heen dat ik niet wilde dat mijn werk, mijn passie me ook afgenomen zou worden. Ik wilde hoe dan ook terug keren.
En dat is me gelukt. Ik heb voordat ik in mijn andere functie als regie kwam niet meer de ziekste patiënten gezorgd, zover was ik nog niet. Maar ik ben terug op de plek waar ik het liefste werk. Bij de allerkleinsten. Zou ik nu weer aan bed gaan, dan kan ik zeggen dat ik dat mentaal ook weer aan zou kunnen.

Voor de buitenwereld kan het gek klinken. Maar er zijn momenten dat je alleen maar trots voelt. Wanneer was dat voor jou?
Het moment dat Hanna net op mijn buik werd gelegd waren we zo ontzettend trots. We vonden haar zo’n mooi meisje, ze had al veel donker haar en ondanks dat haar oogjes dicht zaten zagen we dat ze lange wimpers had. Zo wonderlijk dat ze 9 maanden in mijn buik heeft mogen groeien tot dit kleine mensje. Maar zeker ook de weken erna waar ze steeds meer vergeten leek te worden. Het ‘normale’ leven weer doorging. We waren ondanks dat ze al begraven was nog steeds zo trots en ze zat en zit nog steeds in iedere vezel van mijn lijf. Trots zijn we nog steeds dat we haar ouders mogen zijn. Zij heeft ons ouders gemaakt, ze blijft voor altijd ons eerste kind. Wanneer we ons even iets meer compleet voelen, en met zijn allen op de begraafplaats ben ik trots op ons gezin. Niet het gezin zoals we voor ogen hadden maar ondanks alles zijn we even trots op ieder kind. Hanna die altijd onze baby zal zijn. Teun en Hidde, onze jongens, die we steeds groter en groter mogen zien worden

Elianne: Wat was ik trots op jou. Je kwam met een gebroken sleutelbeen ter wereld. Je hoofdje was blauw door de moeizame bevalling. Je had duidelijk pijn. Op de neonatologie kreeg je morfine.
Je bleef huilen, ook nadat je sleutelbeen geheeld was. Je ontwikkelde je niet of nauwelijks.
Nadat we er achter kwamen dat je een ernstige hersenafwijking en ontwikkelingsachterstand had, kreeg je sondevoeding en medicatie, en ging je naar een medisch kinderdagverblijf.
Wat was ik trots dat je, ondanks alles, toch ineens een bal kon vasthouden. Dat je op de opvang ook soms rustig alleen kon liggen. Dat je toen je ongeveer 6 maanden oud was begon te schaterlachen en speelgoed volgen.
Het waren hele andere mijlpalen dan bij Luuk. Toen ging het om rollen, zitten, staan en lopen. Nu waren de mijlpalen kleiner, maar de trots misschien wel groter.
Ook voelde ik trots toen je vocht tijdens je laatste dagen. Je vocht tegen de alles verwoestende epilepsie. Je kon het gevecht niet winnen. Maar nog steeds was en ben ik trots.
Mijn meisje, mijn mopsieflopsie. Het mooiste meisje dat ik ken 💞 Het sterkste meisje dat ik ken ❤️

Ons meisje Nora: Het is onbeschrijfelijk hoe trots je bent op je kind na de geboorte. Ik geloof niet dat dit anders is wanneer je kindje niet leeft. Hoewel het wel gevoeliger ligt, want niet iedereen wil je kind zien. Iets wat we begrijpen en zelf voorheen ook waarschijnlijk niet gewild hadden. Trots zijn op je kindje, maar het niet kunnen delen. Niet over haar kunnen praten, want mensen willen het onderwerp liever vermijden. Dit maakt het soms moeilijk, want als nieuwe ouder wil je niets liever dan over je kind praten. Ook al is ze niet meer bij ons. In het kader van bewustwording zou je een ouder die zoiets meemaakt kunnen vragen naar hun kind. Waar dit gepaard zal gaan met verdriet of wellicht zijn de ouders er nog niet klaar voor om te praten. Maar vaak zul je ook een glinstering ontdekken in de ogen van deze ouders als ze vol trots over hun kindje praten. Wij begrijpen dat dit voelt als een grote stap, maar door ons kind een verhaal te geven, blijven ze voortbestaan. Er rust al zo’n groot taboe op dit onderwerp, maar erover praten is helend. Ik merk dat ik Nora’s naam vaak casual in een gesprek noem. Dit kan soms onwennige reacties oproepen bij mensen die niet heel dichtbij mij staan, maar het is de realiteit waarin ik leef en ik ga er niet omheen draaien. Je mag dit vervelend vinden, maar jij bent dit morgen weer vergeten en ik blijf voor altijd moeder van een dood kindje. Jan vond het in het ziekenhuis moeilijk om te zien hoe ik Nora verzorgde, vasthield, knuffelde en vol trots alles aan mijn ouders, broers en (schoon)zussen vertelde. Maar hij bleef me constant vertellen hoe trots hij op me was omdat ik zo sterk de dagen in het ziekenhuis doorkwam. Denk hierbij aan zo’n 20 uur aan weeën en van te voren al weten dat het kindje wat je op de wereld gaat brengen, niet meer leeft. Tegelijkertijd was ik trots op hem. Hoe hij me door de bevalling loodste, hoewel het eigenlijk nog weken te vroeg was. Ik weet nog dat ik hem aankeek nadat ze geboren was en zei: ‘Als ik altijd zou bevallen met jou naast me, zou ik dit nog wel 10 keer kunnen.’ Maar niet alleen tijdens de bevalling, ook de afgelopen maanden. Hoe hij me aan het lachen maakte op dagen dat het leven voor mij kleurloos leek.
Ik ben trots op jou, haar en mij. Ons❤️

Gelijk na de geboorte van Matz was ik trots, een trotse mama. Mijn trots werd alleen overschaduwd door de pijn en het verdriet waar we doorheen gingen. Ik vond het moeilijk om de trotsheid te voelen. Het was er als ik mijn prachtige zoontje aan de mensen om mij heen kon laten zien, maar het was er kort en gedempt. De pijn en het verdriet waren groter, veel groter. Pas toen mijn depressie wat rustiger werd en ik meer ruimte kreeg om te gaan rouwen, dat dat het moment was dat ook mijn trots kon gaan groeien. Dat wat ik zo wenste, de liefde en trots groter zouden zijn dan het verdriet en de pijn, eindelijk uit kon komen. Ik geloof dat toen de rouw los kwam, toen pas mijn trots kon groeien.
Ook ben ik ongelooflijk trots op mijn liefste. De man die het al drieënhalf jaar weet vol te houden, die bleef staan in de hevige stormen waar we doorheen gingen. Ik ben trots op hem als de papa van ons zoontje en ik ben trots op hem als mijn geliefde! ❤️

Liefste lijnen: In de sterren, in de maan en in een fonkelende lach. In een onverwachte vlinder, in een warme lentedag. In een schelpje op het strand, een zomerbries, een winterbui. In een zorgeloze dans en in de allerzachtste trui. In ons gevoel en in ons zijn, in ons bestaan en in ons leven. Nee je bent nooit weggegaan, in al het moois ben jij gebleven.

Lievelijn: Van alle knuffels in huis is er maar 1 die telt voor Juul. Die ene knuffel die niet zomaar bij gemaakt of bijgekocht kan worden. Die ene knuffel met het geboorte gewicht van haar kleine grote broer. Jipbeer.
Het vervult me met trots als ze theepartijtjes doet met hem, hem in een stoeltje zet om samen tv te kijken of ‘s avonds roept dat hij mee naar bed moet. Ze is net zo dol op Jipbeer als op haar kleine zusje.
Het vervult me met trots dat zij en haar kleine zus er zijn. Ondanks alle angst. Dat we na 4 jaar hier staan, met zonder hem. Een fijn leven waarin hij zijn eigen plek heeft. En dat we echt gelukkig zijn (met vlagen). Want dat had ik allemaal niet durven dromen 4 jaar geleden.

Suzanna schrijft: En daar lig ik, ik kan niet anders dan kijken en luisteren naar de hartslag van mijn zoontje. De verpleegkundige probeert wat met me te praten, maar het lukt me niet. Ik kan niet normaal praten zonder in huilen uit te barsten, dus praat ik niet. De tijd tikt door, tergend langzaam en toch heel snel. Voor ik het weet komt Jan de kamer binnenlopen. Hij neemt de doppler van de verpleegkundige over en we zijn even met z’n tweeën. We wisselen een paar woorden uit met elkaar en verder zijn we stil… We zien de hartslag zakken… 100, 95, 90. We kijken elkaar aan, ogen vol angst. We denken hetzelfde, dit gaat niet goed. Het moment dat ik zo ver ben om op de rode knop te drukken, staat de kamer binnen een paar seconden vol.
Het kinderteam staat klaar op de OK en de tafel waar ons prachtige zoontje Matz op komt te liggen staat nog geen twee meter bij mij vandaan. Vrijwel gelijk beginnen ze met de reanimatie. Mijn hoofd stroomt over met gedachten en toch is het helemaal leeg. Angst, alleen maar angst. Ik voel een angst die niet in woorden uit te drukken is. Ik zou willen schreeuwen; “Nee!! Nee, nee, nee, het mag niet fout gaan. Ze moeten hem helpen, hij moet gaan huilen, ze moeten zeggen dat het goed komt”. De machteloosheid werkt verlammend, ik kan niks zeggen en kan me niet bewegen. Mijn ogen zijn constant op mijn zoontje gefocust. Lamgeslagen en machteloos lig ik te kijken hoe ze alles op alles zetten om mijn zoontje te redden.
De angst die ik toen gevoeld heb hoop ik nooit meer te voelen. Zo intens en zo verlammend. Maar angst is er nog steeds. Angst voor wat er komen gaat, angst dat het nooit beter gaat worden en angst voor een nieuwe zwangerschap. Maar de wens om vooruit te gaan, de wens dat het beter gaat en de wens voor een tweede kindje zijn groter dan de angst en dus ga ik ervoor, met volle angst vooruit ❤️

Noortje schrijft: Dat we Liv af moesten geven zonder enige waarschuwing vooraf, maakte me doodsbang. Het ene moment leek alles nog goed te gaan, het andere moment verdween de grond onder mijn voeten.
Wekenlang hing ik elke avond boven mijn slapende dochter, luisterend naar haar ademhaling. Doodsbang om haar ook te verliezen.
Toen ik de maand voor Liv’s eerste jaardag een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, was ik natuurlijk blij. Maar blijdschap overheerste niet op dat moment. Angst overheerste. Ik voelde me zo anders dan bij de meiden, zat alles wel goed?
De ene goede echo na de ander volgde, maar ik wist inmiddels dat dat geen garanties geeft. Het vertrouwen moest echt groeien. Soms was het er en verdween het ineens, waardoor ik weer bij de verloskundige zat voor een extra check.
Toen ik de termijn van Liv voorbij was en ik de baby voelde, ging het beter. Als ik eerlijk ben, kon ik er toen pas een beetje van genieten. En als ik de baby voor mijn gevoel te lang niet had gevoeld, prikte ik net zo lang in mijn buik totdat hij iets van zich liet horen.
De eerste weken na de geboorte van mijn zoontje werd ik ’s nachts nog wel eens op de gekste momenten wakker en dan keek en voelde ik meteen of hij ‘het nog wel deed’.
Ik denk dat elke kersverse ouder die angst wel kent, maar die angst voelt meteen een stuk realistischer als je ook daadwerkelijk hebt meegemaakt dat het zomaar ineens anders kan zijn.

Esmee: Het ergste gebeurt niet denk je meestal. Bij angsten zeggen de mensen om je heen, maar dat gebeurt toch niet. Zo moet je niet denken. Maar wat als het ergste wel is gebeurd. Het kan dus toch… het ergste gebeurt wel. Wat moet je dan? Hoe kan je dan weer vertrouwen krijgen. Hoe kan je geloven dat het ergste niet gebeurd. Hoe kan je niet bang zijn voor alles wat er komt en kan gebeuren? Hoe krijg je weer vertrouwen? Ik weet het nog niet…

Thérèse: Als je hoort dat je kindje in je is overleden stort je wereld compleet in. De woorden: “Jongens, het is niet goed, zijn hartje klopt niet meer”, dreunen nog regelmatig door mijn hoofd. Ik heb lange tijd aan mezelf getwijfeld. Komt het door mij? Wat heb ik verkeerd gedaan? Niets. Want je kan hier simpelweg niets aan doen.
Nadat Pieter geboren was, is hij onderzocht, evenals de placenta en de navelstreng. Uit die onderzoeken kwam niets. Volgens de wetenschap was hij dus kerngezond en is hij zomaar overleden. De angst die dan vrijkomt heeft weer een andere lading. Want kunnen mijn andere kinderen dan ook zomaar doodgaan? Elke avond checkte ik of ze nog ademden. Inmiddels is die angst minder geworden, maar het blijft een onderdeel.
Ook tijdens een nieuwe zwangerschap is die angst vreselijk aanwezig. En helaas ook dan krijg je ondoordachte opmerkingen van mensen, zoals: “nou je bent nu de 20 weken voorbij, nu kan je gaan genieten hè…” Zo werkt het niet als je kindje, jouw kleine baby’tje in je is dood gegaan. In ieder geval niet bij mij. De angst dat het nog een keer gebeurt was zo groot. Voor ons is het goed gegaan, maar helaas gebeurt het ook gewoon nog een keer bij anderen.
Men zegt angst is een slechte raadgever. In mijn geval probeer ik elke dag van mijn angst te leren. En dat lukt, met kleine stapjes.

Daphne: Sinds we kinderen heb ik altijd wel angst gehad om 1 van de kinderen te verliezen. Geen enkele reden voor toen, maar ik had die angst wel. Nadat Megan❤️💫 is overleden is die angst alleen maar groter geworden. Wie zegt ons dat het ons niet nog een keer overkomt. Niemand kan ons dat garanderen.
Het gevoel dat het zwaard van Damocles boven ons hangt is er altijd.
Toen ik zwanger was van Logan vond ik dat mentaal heel zwaar. Ook al voelde de zwangerschap goed, de angst dat wij hem zouden verliezen was groter. In het begin elke week een echo, daarna elke drie weken. Spanningen voor de 20 weken echo, spugen, hyperventileren. Met 36 weken een extra CTG, want ik had 2 weken ervoor COVID gehad en angst dat het toch misschien niet goed ging in de buik. Gelukkig was iedereen zo begripvol in het ziekenhuis dat dit ook kon.
Maar ook nadat Logan werd geboren bleef die angst. Wat als hij ineens dood gaat in zijn slaap. Altijd, maar dan ook altijd, waar Logan was, was ik. Hajo vond wel dat ik teveel gefocust was op Logan, maar dan benoemde ik dat ik het gewoon niet los kon laten, de angst was te groot. En het zou wel beter worden wanneer hij 1 jaar was geweest. Dan was het risico op wiegendood gewoon kleiner en hij was groter, kon meer, was sterker.
En voor mij was dat ook zo. Nadat hij 1 jaar is geworden werd ik rustiger, vertrouw ik erop dat hij niet zomaar meer dood gaat.
Maar niet alleen de angst om Logan te verliezen is er. Ook bij Riley en Marly. Als ze ziek zijn, kan ik al heel snel me ernstig zorgen maken.
Moet ik echt tegen mezelf zeggen: ‘Daphne, hou je bij de feiten. Ze zijn doorgaans gezond, ze hebben deze symptomen, het is vast een griep (oid). Het is niet nodig om je nu zo druk te maken’. En gelukkig is Hajo er dan ook om mijn angst te temperen. Nu we 2 jaar na haar overlijden zijn, merk ik wel dat de angst minder wordt. Ik kan er beter mee omgaan.

Liefs van Lauren:
Word ik ooit wel weer gelukkig?
Word het ooit weer normaal?
Oooh die nieuwe zwangerschap…
Gister in het mama-café hadden we het (ook) over angst. Angst rondom het gewone leven, wat zeg ik als ze vragen hoeveel kinderen ik heb. Komt het met ons samen wel goed of verliezen we ook elkaar in dit grote verdriet.
ANGST
Angst heeft vele vormen en ziet er bij iedereen weer anders uit. Piekeren, paniekaanvallen, overcompenseren, zweetaanvallen, twijfelen, geen keuzes durven maken, te snel keuzes maken, je haar er radicaal afknippen (zoals ik deed) en alles er tussen in.
Bij verdriet zit angst. Je bent, soms zo onverwachts zoiets dierbaars verloren als je kindje. Wat komt er nog meer… wat verlies je nog meer. Wordt het leven ooit weer mooi en voel je de zon weer in het diepst van je ziel schijnen.
Ik ben daar ook geweest. De jas van angst die over mij heen hing was er in vele printjes en uitvoeringen. Soms licht en soms zwaar, maar ik droeg het te lang met mij mee.
Tot er een moment kwam dat ik koos. Koos door de angst heen om dingen wel te doen en weer te voelen. De angst werd langzaam minder en ik voelde nieuwe energie stromen

Nooit heb ik stilgestaan bij de mogelijkheid dat mijn zwangerschap zo af zou lopen. We werden erdoor overvallen. Het ging zo snel, er was nauwelijks tijd voor angst. Juist na het overlijden van Rowena 🦋 kwamen veel angsten aan de oppervlakte.
Angst voor het delen van het nieuws met familie en vrienden, die net feestelijk het nieuwe jaar hadden ingeluid. Angst voor het afscheid, de laatste keer onze dochter zien en aanraken. Angst voor de oorzaak, was het mijn schuld? Angst voor de toekomst, hoe moeten we in vredesnaam verder? Angst voor de impact op onze relatie, kunnen we dit samen doorleven? Angst dat onze dochter, met het verstrijken van de tijd, vergeten zal worden. Angst voor een nieuwe zwangerschap, is het te vroeg om dit te willen? Zal het wel lukken? Zullen we nóg een kind verliezen? Angst voor zwangerschappen bij bekenden, laat hen alsjeblieft bespaard blijven wat ons is overkomen. Angst om het leven weer op te pakken, ik wilde liever terug in de tijd. Angst voor reacties van anderen, goed bedoelde uitspraken die soms toch zo pijnlijk kunnen zijn. Angst voor die overweldigende emoties, elk moment in huilen kunnen uitbarsten. Angst voor mezelf, de controle volledig kwijt.
Toen al het verdriet en de angsten mij volledig opslokten en het donker nooit leek te wijken, begon ik met schrijven om mijn gedachten te ordenen. Eén van mijn eerste notities eerder dit jaar, toen de rouw nog zo rauw was:

𝐾𝑎𝑛 𝑖𝑘 𝑛𝑜𝑔 𝑑𝑖𝑒𝑝𝑒𝑟 𝑧𝑖𝑛𝑘𝑒𝑛?

𝐷𝑒 𝑟𝑎𝑛𝑑 𝑣𝑎𝑛 𝑑𝑒 𝑎𝑓𝑔𝑟𝑜𝑛𝑑 𝑎𝑙𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑔𝑒𝑝𝑎𝑠𝑠𝑒𝑒𝑟𝑑,

𝑚𝑎𝑎𝑟 𝑑𝑒 𝑏𝑜𝑑𝑒𝑚 𝑛𝑜𝑔 𝑠𝑡𝑒𝑒𝑑𝑠 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑔𝑒𝑟𝑎𝑎𝑘𝑡.

𝐼𝑛 𝑣𝑟𝑖𝑗𝑒 𝑣𝑎𝑙, 𝑝𝑖𝑘𝑧𝑤𝑎𝑟𝑡.

𝐻𝑒𝑏 𝑖𝑘 𝑔𝑒𝑒𝑛 𝑐𝑜𝑛𝑡𝑟𝑜𝑙𝑒 𝑚𝑒𝑒𝑟 𝑜𝑣𝑒𝑟 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑙𝑒𝑣𝑒𝑛.

𝐺𝑒𝑒𝑛 𝑐𝑜𝑛𝑡𝑟𝑜𝑙𝑒 𝑜𝑣𝑒𝑟 𝑚𝑖𝑗𝑧𝑒𝑙𝑓.

𝐻𝑜𝑒 𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑧𝑎𝑙 𝑖𝑘 𝑛𝑜𝑔 𝑣𝑎𝑙𝑙𝑒𝑛? 𝐻𝑜𝑒 𝑑𝑖𝑒𝑝 𝑖𝑠 ℎ𝑒𝑡 𝑟𝑎𝑣𝑖𝑗𝑛?

𝐺𝑒𝑣𝑢𝑙𝑑 𝑚𝑒𝑡 𝑣𝑒𝑟𝑑𝑟𝑖𝑒𝑡, 𝑤𝑜𝑒𝑑𝑒, 𝑤𝑎𝑛ℎ𝑜𝑜𝑝,

𝑟𝑜𝑢𝑤, 𝑎𝑛𝑔𝑠𝑡 𝑒𝑛 𝑝𝑖𝑗𝑛.

Door veel te praten en hulp te zoeken zijn de angsten in aantal geslonken en minder overheersend dan voorheen. Sommige angsten laten zich niet verdringen, ik leer ermee leven.

Rowena 🦋 31 december 2022 ✨ voor altijd in ons hart 💖

Ons meisje Nora: Hoewel de eerdere thema’s van liefde en verdriet nog sterk in me leven, merk ik dat het schrijven over angst me nu moeilijker afgaat.
Niet dat ik geen angst heb ervaren, integendeel. Dit was een van de emoties die ik zeer intens heb gevoeld, maar de uitdaging ligt in het feit dat mijn angst nu aanzienlijk verminderd is.
Er waren talloze zaken waar ik bang voor was.
Het begon al tijdens mijn zwangerschap. Ik hoopte op een gezonde en zorgeloze periode, maar dat was niet het geval.
Gedurende 23 weken werd ik dagelijks geplaagd door heftig overgeven en leed ik onder bekkenpijn en zwangerschapsischias.
Ook was dit het moment, dat ik mij zorgen begon te maken. Ik voelde daarna nog 5 weken lang dat er iets mis was, of mis dreigde te gaan. Tot mijn vermoedens hard bevestigd werden.
Ik stond niet meer positief in de zwangerschap en raakte geobsedeerd door elke beweging die ik wel of niet voelde.
Meerdere echo’s bevestigden dat alles goed ging, maar in mijn hoofd was angst. Ik had het gevoel dat er iets niet goed ging.
Maar vanaf het moment dat ik mijn baby niet meer voelde bewegen, ontstond er een nieuwe vorm van angst. De vrees om te horen dat ze was overleden, greep me bij de keel.
Vanaf dat punt was er natuurlijk de angst voor de bevalling, maar ook de vrees om haar te zien. Hoe zou dat zijn? Een overleden baby zien en vasthouden? Ik wilde het in eerste instantie helemaal niet.
Toch kan ik je vertellen dat mijn diepste angsten zich pas uitten in de maanden na de bevalling.
Deze maanden waren zwaar, vooral door de combinatie rouwverwerking en een voortdurende onzekerheid terwijl we wachtten op medische onderzoeksresultaten.
We besloten een obductie en andere onderzoeken te laten uitvoeren om te begrijpen wat er was gebeurd, of het opnieuw zou kunnen gebeuren, en of het verband hield met eerdere miskramen.
Na anderhalve maand kwamen de resultaten binnen. Het bleek dat Nora was overleden als gevolg van een zuurstoftekort in de placenta.
We hadden ons voorbereid op het feit dat er meestal geen duidelijke oorzaak wordt gevonden, dus dit nieuws kwam hard aan.
Er waren twee mogelijke scenario’s: stollingsproblemen bij mij, of een fout in de vorming van de placenta.
Nog eens anderhalve maand ging voorbij voordat ik aanvullende bloedtesten kon ondergaan om hormonale invloeden uit te sluiten.
Dit waren maanden van intense emoties, waarin ik obsessief medische literatuur doorzocht om te begrijpen wat er was gebeurd en waarom.
Ik begon bijna geobsedeerd te raken door angst en onzekerheid. Zou het ons ooit lukken om nog kinderen te krijgen? Onze wens was en is nog steeds sterk aanwezig.
Maar zal ik ooit weer zwanger durven raken?
De angst zorgde ervoor dat ik instortte bij het vooruitzicht van de testresultaten. Ik sliep voornamelijk veel en vermeed overdag mijn gevoelens door me te verliezen in allerlei activiteiten.
En toen brak september aan en werden we eindelijk gebeld met de langverwachte resultaten: er waren geen afwijkingen gevonden.
Waar de herhalingskans kans op normaal gesproken op zo’n 2 procent ligt, moest ik bij mijzelf denken aan zo’n 4 procent.
Om het cru te stellen, de dood van Nora was gewoon ‘domme pech’.

Lieve Liza,
Er zijn vele momenten geweest dat ik heel erg bang ben geweest en angst gevoeld heb.
De eerste angst was denk ik wel, hoe ga ik van jou kunnen bevallen. Mijn overleden kindje, gelukkig kon ik die angst snel omzetten naar een intens verlangen om jou te mogen ontmoeten.
Na je afscheid kwam de angst dat het verdriet me niet meer los zou laten en ik me geen weg zou kunnen vinden in het verdriet. Zou ik ooit nog wel kunnen lachen? En mag ik nog wel lachen? Of voel ik me dan weer schuldig. Angst voor dat ik niet meer de Astrid zou zijn van voor dit enorme verlies, want soms herkende ik mezelf niet meer. Door de tijd en het proces verminderde deze angst, merkte ik dat ik weer kon lachen en ook weer vooruit kon kijken. We keken vooruit naar een nieuwe zwangerschap, een 3e kindje. De zwangerschap van je zusje Floor was er een die vol zat met angst. De angst om nog een kindje te verliezen was enorm groot. Wat jou en ons is overkomen was zo’n kleine kans, maar niemand kon garanderen dat het nu wel goed zou gaan. Ik heb de nodige angsten gevoeld de gehele zwangerschap. Ik was bang om eerlijk te reageren als mensen vertelden dat ik moest genieten van de zwangerschap van Floor, want hoe kon ik nou echt genieten terwijl ik zoveel angst voelde.
Ik merk dat er altijd een vorm van angst blijf bestaan rondom Joep en Floor. De angst om nog een kind te verliezen blijft aanwezig, vaak op de achtergrond, maar als iemand ziek is zijn er sneller zorgen. En ook in het dagelijks leven is loslaten soms lastiger, omdat ik bang ben dat iemand van hen wat overkomt.
Ook zit er een stukje angst dat mensen mijn eerlijkheid niet waarderen. Sommige sociale bezigheden zijn pijnlijk, confronterend of enorm lastig omdat we ons zo incompleet voelen. Maar om dat dan ook eerlijk te zeggen en te hopen dat er begrip is, blijft ingewikkeld. Want ja, ook wij krijgen soms te horen, maar je moet verder, het leven gaat door… En dat gaat ook door, maar wel zonder jou… En dat blijft heel erg pijnlijk. De angst is steeds minder aanwezig, maar er blijft altijd een vorm van angst voor de toekomst. De kwetsbaarheid van het leven maakt me minder zeker.
Soms is er angst dat naar mate de tijd vordert en we jou langer moeten missen mensen jou minder gaan benoemen. Daarom willen wij juist in deze week meer aandacht geven aan babysterfte. Niet alleen om er voor te zorgen dat jij de aandacht krijgt, maar alle sterrenkindjes die zo ontzettend gemist worden.
Omdat we jullie nooit zullen vergeten! 💖

Het verhaal van Milou: Eerder schreef ik al over de angst voor Milou, angst haar vast te houden en de angst om haar überhaupt te zien.
Maar de angst zat al snel een stuk dieper dan alleen dat. De eerste weken sliep ik bijna niet. Lag ik te luisteren of ik Timothy nog hoorde ademen. Had ik nachtmerries waarin ik hem ook moest verliezen.
Daarnaast wisten we nog niet waaraan Milou was overleden. Was het iets genetisch, was het domme pech? Stel dat Timothy ook ziek zou blijken?
Toen volgde de aanloop naar een nieuwe zwangerschap. Zou het nog lukken? Op het moment dat ik de positieve test in handen had werd ik weer overspoeld door angst. Zou het dit keer wel goed komen?
Bij iedere echo, iedere afspraak blijft de angst opkomen. Hoewel we proberen positief te blijven, blijft de angst om dit meisje ook te verliezen altijd aanwezig.

Enorm angstig ben ik geweest. Ik was zo bang voor alles dat komen ging. In de zwangerschap van Hanna was ik bang dat we keuzes over leven en dood moesten maken. Ik was bang voor een bevalling die voor complicaties zou zorgen voor ons kindje.
Ik dacht realistisch te denken door er rekening mee te houden dat we haar zouden kunnen verliezen maar nooit gedacht dat dit ons echt zou overkomen.
Het verliezen van het leven van Hanna was en vind ik nog steeds verschrikkelijk.
De angst om te bevallen van een levenloos kind was gigantisch, hoe zou ze eruit zien, had ze afwijkingen van bijvoorbeeld een syndroom? Deze angst was totaal niet terecht, ze zag er ‘gewoon’ uit als een slapende baby, onze mooie kleine meid. Ik was bang dat mensen erg angstig werden van het zien van Hanna. Voor zover we weten is dit gelukkig niet zo geweest. Er was angst om haar echt los te moeten laten, haar te moeten begraven. Allemaal angsten die we aan moesten gaan, we hadden geen keus. Er is veel angst en paniek geweest.
De angst dat nooit iemand mij zou begrijpen. De angst dat ik nooit meer zwanger zou worden. De angst dat we altijd een gezin zouden zijn met alleen een overleden kind.
In de volgende zwangerschap van Teun de angst voor een miskraam. Wanneer ik Teun en Hidde niet voelde in mijn buik was er de angst dat ook ze niet meer zouden leven, waardoor er angst was om te bellen naar het ziekenhuis. De angst dat ik te laat zou zijn zorgde er toch voor dat ik wel steeds belde soms in complete paniek. De angsten die op zondagavond altijd het grootste waren om Teun en Hidde in mijn buik te verliezen wanneer ik weer wakker zou worden.
De angst om dierbare te verliezen, die angst is nu niet meer zo aanwezig. Ik heb er helemaal geen invloed op. De dood hoort bij het leven. De dood van een kind vind ik onbegrijpelijk. Waarom? Een vraag die ik snel heb laten rusten, het zal duidelijk worden. Ik geloof dat ik Hanna en andere overleden dierbare in de hemel weer zal ontmoeten, dat geloof neemt veel angsten weg. ❤️

Elianne: De angst om jou te verliezen. De angst om jou voor altijd kwijt te zijn. De angst om te leven zonder jou.
Het was er, de angst, in jouw laatste dagen.
Maar daarna ook. Tijdens de zwangerschap van Daan was ik bang dat hij ook ziek zou zijn. Er was immers een herhalingskans. Het idee om nog een kindje te begraven was -hoe kan ik het anders omschrijven- beangstigend.
Ik was bang om jou te verliezen. Maar nog steeds ben ik bang om jou te verliezen. In de eerste weken na jouw overlijden stopte ik mijn gezicht vaak in jouw kleertjes, op zoek naar jouw geur. Steeds was ik bang dat het er niet meer zou zijn. Tot inderdaad, jouw kleertjes niet meer naar jou roken.
En ook nu nog; soms vraag ik mij af of ik ooit ga vergeten hoe je voelde, hoe je lach klonk. Raak ik jou nog meer kwijt?
Ik hou zo veel van jou. En ik ben blij dat wij jou hebben gekend, en dat ik voor je heb mogen zorgen.
Lieve mopsieflopsie, ik mis je 💔

Liefste lijnen:
Zo bang…
Dat dit het was.
Dat jij bij mij, niet is.
Dat ik bij jou, niet ben.
Dat wij nooit meer zullen zijn.
Zoals het was.
Jij bij mij.
Zo dicht in mij.
Voor altijd samen.
Wij.

: Meteen nadat ik hoorde dat Ilja was overleden kwam daar de angst. Angst dat ook Ré zou verongelukken op weg naar het ziekenhuis, angst dat familie of vrienden er zomaar niet meer zouden zijn. Het kon toch zo gebeuren? Het bewijs zat nog in mijn buik.
Vrij snel in de weken die volgden ebde die grootste angst gelukkig weer weg.
Er waren ook andere angsten. Ik durfde de ziekenhuiskamer niet uit uit angst voor blije reacties op mijn buik. Later thuis durfde ik de deur niet alleen uit, straks kwam ik blije buren tegen die het nog niet wisten, of zou ik instorten in de supermarkt, awkward🥴. De eerste keer deed ik dus boodschappen in Bovenkarspel.
Daarnaast was ik ineens doodsbang voor het donker, vooral als ik alleen was. Het was heel mooi dat onze katten dat aanvoelden. In die periode liep er standaard eentje met mij mee, in welke ruimte ik ook was. Ze wisselden elkaar af. Tot er een dag was dat de Lexi me aankeek en niet meeliep en toen voelde ik het ‘ik kan het weer alleen’.
In de eerste 3 weken sliep ik nauwelijks en begon ik een soort van dromen te krijgen terwijl ik nog wakker was of toch niet. Hallucinaties misschien wel. Het angstigste moment was toen ik een slaappil had genomen en mijn lijf eerder in slaap leek te vallen dan mijn hoofd. Toen heb ik de slaappillen meteen afgezworen. Midden in de nacht alleen wakker liggen en bang zijn voor de geluiden om me heen, dat voelde ontzettend eenzaam. Dus besloot ik dan maar zo laat mogelijk naar bed te gaan, zodat het in ieder geval ochtend was als ik wakker werd. Als ik erop terugkijk totaal niet gezond, maar toen leek het me heel logisch.
Ook was er meteen de angst om weer een kind te verliezen, vroeg of laat in de zwangerschap of nog daarna. En de angst dat het nooit meer zou lukken. Dat Ilja het meest dichtbij zou zijn van wat ik ooit van het moederschap mocht ervaren. Toch was al heel snel de wens er om weer zwanger te worden. ‘De wens is groter dan de angst’.
Zwanger worden lukte snel, maar leuk was het niet. Het was eigenlijk 9 maanden kop in het zand, billenknijpen en hoofd boven water houden met af en toe een klein genietmomentje.
Dat er tijdens mijn zwangerschap van Evi nog twee lieve volgroeide baby’s overleden in de buik en tijdens de bevalling maakte het bijna niet te doen. Ik weet nu nog steeds niet hoe ik het volgehouden heb. Ik had geen angst voor de bevalling, maar ook die was er nu.
De grootste angst die ik op dit moment nog heb is dat er iets met Evi of Luca gebeurt. Hier heb ik in het dagelijks leven weinig last van. Het uit zich vooral op het moment dat ik twijfel of ik de huisarts moet bellen. Dan schiet ik in paniek en zal ik altijd bellen. Omdat ik 5 jaar geleden mezelf gerust stelde en niet nogmaals belde…
Rondom zwangerschappen van anderen voel ik ook nog altijd angst en ‘eerst zien, dan geloven’. Hierdoor zal je mij nog steeds niet (en misschien wel nooit meer) bij gender reveals en babyshowers zien.

Lievelijn: Angst was er na het verlies van Jip.
De angst nooit een kindje op te voeden, angst om dat het “aan ons lag”, de angst om bepaalde mensen tegen te komen waaraan ik geen uitleg wou geven.
Daarna kwam de angst om Juul te verliezen, de angst (hoe klein ook) dat zij ook zomaar “weg” zou zijn, het ‘s nachts wakker schrikken met angstzweet op mijn rug.
We hebben deze angst nooit proberen te negeren of weg te stoppen. Maar we hebben wel vrijwel direct besloten om er niet naar te willen handelen.
We kozen bewust om ie dingen te doen en een oplossing te zoeken als het te erg zou worden. Met volle angst vooruit.

Noortje schrijft: Een broertje of een zusje voor onze dochter, dat was onze wens. Dat een gezond kindje niet vanzelfsprekend was, dat wisten we maar al te goed. Maar dat de weg naar een tweede fysiek aanwezig kindje zo moeilijk en zwaar zou worden, dat hadden we ook niet aan zien komen.
Tijdens en na de miskramen hield ik hoop. Vertrouwen op een nieuwe zwangerschap die dit keer wel goed zou gaan. We hadden al een dochter, dus het kon. Daar hield ik mij aan vast.
Na het verlies van Liv was die hoop even helemaal weg. Ik kon niet meer. Na het vasthouden van dat kleine en veel te stille maar zo complete meisje, was er iets in mij gebroken. Zouden we ooit nog wel een levend kindje kunnen krijgen? Was onze dochter niet gewoon een gelukje geweest? Was het niet gewoon goed zo?
Nee, dat was het niet. Ik wilde en kon dit hoofdstuk zo niet afsluiten. Ik wilde achteraf kunnen zeggen dat dit het allemaal waard was geweest. Dat het niet voor niets was geweest. Het verlangen naar een levend kindje in mijn armen was groot. Groter dan angst, groter dan verdriet. Toen het ziekenhuis in Gent zei dat ze ons dachten te kunnen helpen, kwam er weer een heel klein sprankje hoop. En daar heb ik mij aan vast geklampt. Met alles wat ik in mij had.
Hoop doet leven. Hoop bracht ons leven.

Suzanna schrijft: Mijn relatie met hoop is de afgelopen drieënhalf jaar nogal wisselend geweest. Met het overlijden van mijn zoontje en tegelijk de achteruitgang van mijn nierfunctie (10%) was mijn perspectief verdwenen. Ik was de hoop kwijt. Alles was zwart, alles was zinloos. Er waren momenten dat ik weer hoop had. De niertransplantatie met daarbij de kans op een tweede zwangerschap is een hele belangrijke houvast voor mij geweest. Er was hoop op een betere toekomt. Hoop doet leven… Maar de depressie is grillig en er zijn ondanks de belangrijke houvast ook meermaals momenten geweest dat ik de hoop even volledig kwijt was. Dat alles weer zwart en alles weer zinloos was. De depressie was die momenten te overheersend.
Op dit moment heb ik gelukkig weer hoop. Hoop op een betere toekomst en hoop op een tweede zwangerschap. Spannend, eng en nog niet met vertrouwen, maar er is hoop!

Lieve Liza,
Na jouw overlijden vond ik het lastig om te hopen, want ik kon wel hopen, maar we hadden ervaren dat je wereld ineens volledig op zijn kop gezet kan worden in nog geen 1,5 uur tijd.
Nadat we wat meer rust kregen in het rouwproces durfden we weer te hopen op een 3e kindje. De hoop heeft ons door die pittige zwangerschap geloodst, want was het heftig.
Na de geboorte van Floor hoop ik vooral dat alles goed blijft gaan met ons gezin, nu en in de toekomst. Ik hoop dat we zo’n groot verdriet nooit meer hoeven mee te maken.
Ik weet nooit zo goed of ik geloof in een hiernamaals, maar uit die gedachte dat het bestaat put ik wel hoop. Ik hoop dat jij op liefdevolle plek terecht bent gekomen. Een plek waarin je geen pijn hebt, mag genieten van mooie dingen om je heen.
En mijn grootste hoop is dat ik je ooit nog eens mag ontmoeten, want wat zou ik je graag nog eens even vasthouden, knuffelen en vertellen hoeveel ik van je hou. 💖

Daphne: Het is heel moeilijk om hoop te koesteren als je je kindje bent verloren. Het houdt je op de been, maar je weet als geen ander dat hoop ook zo verloren kan gaan. Voordat je kindje er was, had je zoveel dromen en hoopte je op een prachtige toekomst voor jullie samen. Na het verlies is al die hoop vervlogen en moet je leren leven met een gat in je hart. Waar anderen hoopvol zijn, durf jij wel te hopen, maar niet meer te vertrouwen op de goede afloop. Hoop krijgt ineens een heel andere lading als het ergst denkbare je is overkomen.
Durf jij nog te hopen en waarop?
Al vlak nadat Megan❤️💫 was geboren en overleden voelde ik dat nog heel graag een kindje wilde als het ons gegund zou zijn.
We hoopten op een levend broertje of zusje voor Riley en Marly. We hoopten op nog een levend kindje in onze armen. We hoopten dat dit kindje dat grote gapende gat in mijn hart iets dichter kon maken.
En het werd ons gegund. Ik mocht opnieuw zwanger worden. Maar jeetje, wat was het mentaal zwaar. We hoopten zo dat alles goed mocht gaan, maar ik durfde er niet op te vertrouwen. Ik zei: ‘pas als hij levend en wel in mijn armen ligt, geloof ik het’.
En dat gebeurde! Na een geplande keizersnede met 39+5 zwangerschapsweken was daar onze regenboog Logan🌈💙
Wat waren je broer en zus trots en blij vanaf het eerste moment! Je werd geknuffeld en gekust en ze waren/zijn gek op je!
Ook met de tijd merkte ik dat hij mij heelde. Het gemis om Megan❤️💫 is er altijd, maar Logan verzacht de pijn, ik kon weer zorgen, mijn armen waren weer gevuld met een levende baby.
We hoopten ooit weer te kunnen genieten van het leven en nu kan ik zeggen dat we dat kunnen, ondanks het eeuwige gemis en verdriet om Megan❤️💫 dat kan en mag naast elkaar bestaan.

Het verhaal van Milou: Dag 5 van deze week draait om het hebben van hoop. Iets wat ik heel erg lastig vond in het begin, omdat al mijn hoop en vertrouwen in een goede afloop in 1 klap verdwenen waren na de woorden van de kinderarts. Vanaf het moment dat we hoorden dat Milou een darmaandoening had en dat we een pittige start met haar zouden krijgen, had ik hoop in een goede afloop. Zelfs op het moment dat ik haar minder begon te voelen, bleef ik hoop houden dat alles goed zou komen.
Sterker nog, mijn hoop op een goede afloop duurde tot ik Milou aanraakte en mij realiseerde dat ze echt dood was.
Nadat de periode van “wachten tot ik weer zwanger mocht worden” voorbij was, begon er weer een klein beetje hoop te bloeien. De hoop om ooit toch nog 1 keer een gezond en levend kindje van onszelf in de armen te mogen houden. De hoop om Timothy echt grote broer te zien worden. Hoewel de angst deze zwangerschap overheerst, blijft er natuurlijk dat stukje hoop bestaan. Het is bijzonder in zoveel opzichten om deze zwangerschap toch nog mee te mogen maken🤍

Het is heel moeilijk om hoop te koesteren als je je kindje bent verloren. Het houdt je op de been, maar je weet als geen ander dat hoop ook zo verloren kan gaan. Voordat je kindje er was, had je zoveel dromen en hoopte je op een prachtige toekomst voor jullie samen. Na het verlies is al die hoop vervlogen en moet je leren leven met een gat in je hart. Waar anderen hoopvol zijn, durf jij wel te hopen, maar niet meer te vertrouwen op de goede afloop. Hoop krijgt ineens een heel andere lading als het ergst denkbare je is overkomen.
Durf jij nog te hopen en waarop?
Ik kan hier weinig meer aan toevoegen. De hoop op een gezin met kinderen om voor te zorgen. Het heeft zo ver weg gevoeld. Maar de hoop hebben we voor het grootste deel wel vast kunnen houden. Wij hebben ervaren dat Hij, ons in de diepe dalen, hoop, geloof en heel veel liefde heeft gegeven. ❤️

Elianne: Na jouw overlijden leek mijn leven voorbij. Ik kan rustig zeggen dat ik geen hoop meer had. Op sommige momenten vroeg ik mij zelfs af of ik het allemaal nog wel nodig vond. Hopen. Leven.
Het ging steeds beter en de hoop kwam terug. Hoop op een gelukkig leven, een fijn gezinsleven, een manier om jouw verlies te verweven in ons bestaan. En natuurlijk de hoop op een regenboogje. Een gezond regenboogje 🌈 (en die kwam er, onze lieve Daan ❤️)
Als laatste hoop ik ook dat er een leven is na de dood. Dat jij pijnvrij en gelukkig bij de sterren of in de hemel leeft en op mij wacht tot het ooit mijn tijd is. Een liefdevol weerzien 💞💫 wat zou dat fijn zijn ❤️
Lieve, lieve mopsieflopsie, ik hou van jou ❤️

Liefs van Lauren: Hoop, het geeft kracht en moed om door te gaan. Maar waar hoop je op als je kindje is overleden?!
Als ik aan hoop denk, denk ik aan lichtpuntjes in het donker. Maar als de hele wereld donker voelt, zwaar en overweldigend. Wat brengt jou dan nog hoop?
Mijn 3 jarige zoon hoopte dat de dood maar tijdelijk was. Dat deze blokken op het graf waren om mee te spelen en niet werden vervangen voor een definitief grafmonumentje. Hij heeft in de eerste maanden vaak gevraagd of Lauren nu dood genoeg geweest was en weer terug kwam. Hij hoopte op een tijdelijke onderbreking. Hij hoopte op weer een speelmaatje. Die speelmaatjes kwamen, maar anders dan hij had bedacht. Hij werd nog 2 keer grote broer.
Ik hoopte vooral op kleine lichtpuntjes, lieve mensen om mij heen die mij troosten, mijn verhaal lieten doen en die mij door deze moeilijk periode heen hielpen. Ook ik kreeg wat ik hoopte, maar ook anders dan verwacht. Vriendschappen ontstonden, werden hechter en vriendschappen gingen verloren. Familiebanden werden dieper en ik kreeg vaak genoeg een knipoog van boven. Kleine lichtpuntjes die mij hielpen door de dag of week.
O en ik hoopte dat ik opnieuw moeder mocht worden. Dat gaf liefde maar ook angst, want wat als het niet lukt.. maar daarover schreef ik gister meer. Over angst en rouw.
Ik hoop voor jou dat ook jij in deze periode hoop kunt voelen. Het is een warme bron in jezelf die zorgt dat je door kunt en wilt ook al is de wereld zwart en zwaar om je heen.
Ik hoop ook dat jij iemand hoop kunt brengen. Een lichtpuntje mag zijn voor anderen. Liefde en warmte mag brengen in alle gebrokenheid.

Esmee: Hoop? Dat heb ik niet meer! Dit was mijn eerste reactie op de emotie van vandaag. Bijna boos was ik erom, waarom kiezen ze nou Hoop? Misschien dat mensen bij wie het lang geleden is hoop hebben maar wij nog niet. Dit helpt ons toch niet? Maar toen werd ik rustig en ging ik nadenken. Waarom zou ik doorgaan, elke dag opstaan, de dag beginnen, als ik geen hoop heb? Ik moet wel hoop hebben dat het beter wordt. Ja ik heb hoop dat de tijd het een beetje zachter maakt. Ik heb hoop dat de golven een beetje minder hoog worden en de stormen een beetje korter. Ik heb hoop dat ik dit aankan, dat ik sterk genoeg ben. Ik heb hoop dat wij dit samen aankunnen, dat we hier samen sterker uitkomen. Ik heb hoop dat we Riley een mooie en belangrijke plek in ons leven kunnen geven. Ik heb hoop dat ze ook door onze familie en vrienden niet vergeten wordt. Ik heb zelfs een beetje hoop dat ik hiervan mag leren. Dat er iets moois uitkomt. Dat is eigenlijk best wel veel hoop.
Misschien niet hoop op grote dingen. Maar vooral de hoop dat we hiermee kunnen leven en Riley kunnen eren.
En hopelijk durf ik weer te gaan hopen op een broertje of zusje voor Riley. Maar ik geloof niet dat een regenboog kindje het enige is waar je hoop voor kan hebben. Dat is niet alleen waar een regenboog voor staat voor mij. Het is regen en zonneschijn, verdriet en geluk dat naast elkaar bestaat. Is dat ook niet al precies wat ik bij haar geboorte heb meegemaakt. Heeft Riley ons eigenlijk niet allang laten zien dat dit naast elkaar kan bestaan. Eigenlijk heeft zij ons meteen al hoop gegeven.

Thérèse: Hoop is ver te zoeken zo vlak na een verlies. Alle hoop is opgegeven. Toch groeit dat weer, althans bij mij, als je weer zwanger bent en stilletjes droomt van het kindje in je buik. Bij elk schopje groeit die hoop. De foto bij het onderwerp zegt genoeg, hier is Valentijn nog geen twee uur oud en heeft net zijn eerste flesje gekregen van Hans.

Liefste lijnen:
Als alle hoop vervlogen is
Als alleen donker over is
En zwarte dag na zwarte nacht
De kleuren doen verbleken
Dan doe ik snel mijn ogen dicht
En zie ik jou weer even
Dan sprankelt er een puntje licht
Daar in de duisternis
Dan gloeit er weer een beetje moed
Dat er een ‘hierna-samen’ is

Ons meisje Nora: Het behouden van hoop is moeilijk, vooral wanneer je lichaam je in de steek laat.
Dit gevoel overvalt je wanneer je als moeder niet in staat bent om het kindje dat veilig in je buik hoort te zitten, in leven te houden.
Het voelt als falen.
Ik herinner me nog goed dat het onderwerp ’toekomstige kindjes’ voor het eerst ter sprake kwam. Kort na de bevalling merkte ik dat ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden.
Toen ik dit aan Jan uitsprak en hij aangaf daar nog lang niet aan toe te zijn, deed dit mijn veel pijn.
Het was het laatste sprankje hoop dat ik nog koesterde, dat vervolgens als sneeuw voor de zon verdween.
De weken erna zakte ik diep weg in mijn gevoel. Ik had er zo op gerekend dat hij er ook snel klaar voor zou zijn.
Nu, terugkijkend, denk ik dat hij gelijk had. Ik werd destijds deels beïnvloed door hormonen, maar vooral door gemis.
Ik dacht dat ik er klaar voor was, maar ik zie nu zelf ook in dat dit niet het geval was. Ik wil en wilde het gewoon te graag.
Ik was vaak alleen. Jan was aan het werk en ik was officieel met zwangerschapsverlof.
Hoewel ik die tijd nodig had voor mijzelf, gaf het me ook veel ruimte om na te denken. Wat wilde ik? Zou ik het opnieuw durven proberen?
Alle hoop begon langzaam te vervagen en ik had zelfs al tegen Jan gezegd dat ik niet dacht dat ik ooit nog durfde, nooit meer zwanger wilde raken.
Ik begon me te verdiepen in adoptie, een onderwerp dat we al eerder hadden besproken, maar waar we nooit diepgaand op waren ingegaan. Naarmate ik meer te weten kwam, voelde het idee steeds lastiger.
Wat je verwacht dat het samenvoegen van een kindje, dat verlangt naar ouders, en ouders die verlangen naar een kindje, een mooie gebeurtenis zou zijn, blijken er in de wereld van adoptie veel dingen te gebeuren die voor ons ethisch niet helemaal verantwoord voelen.
Ook dit, wat altijd voelde als ons ‘alternatief’ wat we altijd achter de hand hielden, leek hierdoor weg te vallen.
Naarmate de tijd verstreek en de resultaten langzaam binnenkwamen, werd duidelijk dat de kans dat dit ons nog eens overkomt relatief klein is.
Hoewel dit het beste nieuws was dat we konden krijgen, moesten we wennen aan deze nieuwe realiteit. Nora was eigenlijk dus voor niets overleden.
Inmiddels zijn we nog eens twee maanden verder en merken we dat we voorzichtig weer naar de toekomst durven te kijken. We hebben weer een klein sprankje hoop voor in de toekomst.

Marjolein: Vooral rondom zwangerschappen heb ik heel veel gehoopt en ook wel gewanhoopt.
Na de geboorte van Evi had ik echt tijd nodig om te herstellen. Pas toen ze 1,5 jaar was lukte het om meer te gaan sporten en wat gewicht te verliezen. Daarvoor was ik nog te druk met rouwen om Ilja, gecombineerd met het zorgen voor Evi en gewoon mijn werk en leven met alles eromheen. Ik wilde weer sterk worden in mijn lijf en een betere conditie hebben om een nieuwe zwangerschap aan te gaan. De enige invloed die ik had, was die op mijn eigen lichaam. Dus dat moest sterker worden.
Ik viel 14 kilo af en kon na rustig opbouwen weer 5 km hardlopen, daardoor voelde ik me ook veel energieker. Ik was er weer klaar voor.
Toen werd ik zwanger, voorzichtig waren we hoopvol en blij. Ik had alle verschijnselen, was moe, misselijk en had honger als een paard. Ik wilde niet te vroeg een echo, omdat ik meteen zekerheid wilde en geen twijfel.
We waren met de familie naar Mallorca en daar hadden we het met een kaartje met foto aangekondigd. Bij thuiskomst deden we eindelijk de echo, ik was toen zo’n 8 weken in verwachting. Best rustig en met wat vertrouwen gingen we erheen. ‘We gaan meteen kijken of er wat zit’, zei de echoscopiste. ‘Of twee’, zei ik nog.
Er was geen hartslag… waarschijnlijk al 2 weken niet meer. De gynaecoloog zag later dat het in aanleg een tweeling was. Dat had ik dus goed aangevoeld.
Hoezeer je je er ook op probeert voor te bereiden, niet teveel hopen, wacht nou maar af, voorzichtig blij zijn, je weet nog niet of het goed zit.. Toch is het een keiharde klap in je gezicht als het dan weer mis is. Ons derde verlies.
Ik wilde al het lichamelijke niet, ik wilde dat het meteen voorbij was. Ik ben meteen doorgerend op m’n werk, had me maar 1 dag ziek gemeld voor de curettage en eigenlijk was ik zelfs van plan gewoon nog terug te komen voor de oudergesprekken die dag erna. Echt kop in het zand en het gevoel uitzetten. En dat kwam in de herfstvakantie natuurlijk keihard terug. Als je het uit de weg gaat, haalt het je vanzelf een keer in.
Toen ik weer zwanger wilde worden, voor de 5e keer, was alle hoop echt wel even vervlogen…
Ik was er eigenlijk van overtuigd dat het nooit meer ging lukken. Zeker toen het wat langer duurde. Ik weet nog goed dat m’n collegaatje heel lief zei ‘hé niet zo negatief, natuurlijk gaat het lukken!’ En toen besefte ik het verschil met hoe ik vroeger dacht en hoe nu. Twee keer een vruchtje(s) begraven en afscheid moeten nemen een bijna voldragen baby, van Ilja, dat doet echt iets met je hoop en hoe je in het leven staat. En toch zijn we met een sprankje hoop verder gegaan, want de wens won het nog steeds van de angst.
En toen was daar na heel lang wachten Luca. Dat ging natuurlijk niet vanzelf, ik kan wel een boek vullen met alles wat ik daarbij voelde geloof ik, wie weet later wat meer daarover.
Nu Luca er is voel ik dat we eindelijk weer vooruit kunnen. De verliezen hebben zeker een deuk achtergelaten in het hopen en het vertrouwen op/in het leven en de toekomst. Maar ik weet ook dat de tijd mijn beste vriend is en dat het vertrouwen kan groeien.
Voor Ilja hoop ik dat hij in mijn buik alleen maar warmte en liefde heeft gevoeld. En mijn grootste hoop is dat hij nog ergens is en dat hij het daar goed heeft 💙.

Naomi: Na de dood wist ik 1 ding heel zeker ,ik wil nooit meer zwanger zijn want Saar is nooit te vervangen.
Maar in aug 2018 kwam ik er opeens achter dat ik zwanger was want later weer een meisje bleek te zijn.
Mijn laatste zwangerschap was alles behalve onbezorgd maar ik weet nog goed dat ik hier stond met me dikke buik op het strand 3 dagen voordat ik beviel en voor het eerst weer hoop.
Hoop op leven 🤍

Daisy:
Hoop dat het met mij beter zou gaan
Hoop dat het met mijn gezin beter zal gaan
Hoop dat ik weer gelukkig zou kunnen worden
Hoop dat ik weer kon gaan genieten
Hoop dat Tobias weet dat ik van hem hou
Hoop dat Tobias weet dat ik trots op hem ben
Hoop dat Tobias trots op mij is
Hoop dat Tobias het goed heeft waar hij nu dan ook is
Hoop dat ik hem weer ga zien, als ik ook overlijd
Hoop dat we elkaar dan herkennen
Hoop dat hij me ook nog een keer komt opzoeken in mijn dromen
Hoop dat hij nog altijd bij me is
Hoop dat onze verbinding alleen nog maar sterker wordt
Ik hoop het, ik wil het, ik geloof het 😍
✨Altijd Verbonden ✨

Lievelijn: Lange tijd leefde ik tussen hoop en vrees na het overlijden van Jip. Voor zijn overlijden kom ik me weinig bij dat gezegde voorstellen. Maar precies dat was wat er gebeurde.
Hoop vond ik veel te ingewikkeld, ik durfde niet meer. Als je op iets hoopte kon het ook van je worden afgepakt. En tegelijk bood het houvast.
Was het dat stipje op de horizon. Dat kleine puntje licht aan het eind van een donkere tunnel. Dat waaraan ik me optrok. Dat waardoor ik kon blijven doorgaan.
Dat kleine lichtpuntje werd steeds een beetje groter. En durfde ik tegen het eind van De zwangerschap van Juul nog niet te dromen. Tegenwoordig is er geen hoop meer nodig om te overleven. Tegenwoordig zijn er weer dromen.

Thérèse: Zeker het eerste jaar na de geboorte van Pieter heb ik me zo schuldig gevoeld. Want ja, hij is in mijn buik overleden en uit alle onderzoeken kwam niets. Dus het was domme pech. De link die ik legde was dat het dan mijn schuld moest zijn. Want ja hij is dood. Na vele sessies met mijn geweldige psycholoog Liesbeth, ben ik daar anders naar gaan kijken. Maar soms, als ik in mijn verdriet zit en Pieter even heel erg mis kan het gevoel van schuld weer opkomen. Hadden we niets eraan kunnen doen? 3 dagen ervoor had ik hem nog gezien op de echo in het ziekenhuis. Daar ging het goed met hem, althans dat leek zo. Hij was toen al gestopt met groeien, na een weekend dat ik heel erg ziek was en ook de verloskundige moest langskomen omdat ik voelde dat er wat met mijn kindje was. Ik zal me daarom altijd wel een beetje blijven afvragen of er echt niets is geweest waardoor we Pieters dood hadden kunnen voorkomen. En er zal altijd een klein deel van mij een schuldgevoel houden. Gelukkig weet ik dat ik ook niet de enige moeder ben met dit gevoel en haal steun uit verhalen van andere sterrenouders.

Esmee: Tijdens je zwangerschap zijn er ontelbaar veel dingen die je niet mag doen. Let op je eten, niet alle kazen, niet teveel kaneel, geen zachtgekookte eitjes, niet te zwaar tillen, niet verven, niet teveel doen, niet te weinig bewegen, supplementen nemen, niet teveel supplementen, geen geiten aaien en ga zo maar door. Er zijn zoveel dingen waar je op moet letten. Is het dan gek dat als het misgaat dat het eerste wat je doet is denken dat het je eigen schuld is? Ben ik iets vergeten? Heb ik teveel gedaan, heb ik te weinig gedaan. Als je die vragen in het ziekenhuis stelt is het antwoord direct nee. Hoe kan het antwoord nou direct nee zijn als er zoveel dingen waren die niet mogen? Ik vind dit moeilijk om mee om te gaan.
Ik weet dat ik niks heb gedaan wat niet geadviseerd is en toch voel ik me schuldig.
Mijn lichaam moest haar veilig houden en dit is niet gebeurd. Had ik niet toch iets anders moeten doen. Had ik het niet door moeten hebben? Was er iets wat ik anders had kunnen doen waardoor ze nog zou leven? Heb ik te warm gedoucht, te veel gestrest? Had ik haar niet vaker moeten vastpakken de week dat ze hier was. Was ik maar eerder met haar in de tuin gaan zitten, had ik haar maar vaker voorlezen, langer naar haar gekeken. Hoe langer ik met schuld bezig ben hoe meer ik erin verstrikt raak. Het hoort erbij maar het helpt me niet. Het helpt me wel om te focussen op Riley, op alles wat er wel was. Alle keren dat ik haar wel heb opgepakt, dat ik haar heb voorgelezen, dat ik met haar in de tuin heb gezeten, hoe ik genoot van haar trapjes in mijn buik, alle uren die ik naar haar heb gekeken. Hoe ontzettend veel we van haar houden.

Noortje schrijft: Ik schrijf beter dan dat ik praat, zeg ik altijd. Als ik vastloop in mijn hoofd, dan laat ik het er uit komen op papier. Het is mijn uitlaatklep, mijn open boek.
Toch zoek ik al de hele dag naar de woorden bij dit onderwerp: schuldgevoel.
Ik vind het lastig om er over te schrijven, merk ik. Om dat gevoel weer op te roepen. En vooral om dan vervolgens tegen dat gevoel te zeggen dat het niet waar is, of niet nodig.
Want het was mijn lijf dat Liv warm en veilig moest houden, en het was mijn lijf dat dit uiteindelijk niet kon. Het was de falende placenta die er voor zorgde dat mijn kerngezonde meisje overleed. En het is menselijk iets of iemand te zoeken om de schuld te kunnen geven, maar als het om mijn lijf gaat.. wie anders dan mezelf kan ik dan de schuld geven?
Ik had alles willen geven om Liv bij mij te mogen houden. Als ik ook maar iets had kunnen doen om de uitkomst anders te laten zijn, dan had ik dat gedaan. Wat dan ook. Zonder twijfel. Dus neem ik het mezelf niet kwalijk, niet meer. Ik had dit immers ook niet zo gewild.
“Kon ik maar weten wat ik anders moest doen, zodat jij nog hier was bij mij”
( Tussen de sterren – Niña van Dijk)

Elianne: Ik heb me het wel eens afgevraagd. Wat als we niet naar huis waren gegaan? Nadat we de hele dag op de spoedeisende hulp waren geweest? Er was geen plek op de kinderafdeling, en we hadden de keuze: naar huis of naar een ander ziekenhuis. We kozen voor thuis.
Maar die nacht kreeg je je eerste epileptische aanval. Wat als we wel naar een ander ziekenhuis waren gegaan?
Wat als ik niet was gaan slapen, maar jou in de gaten had gehouden? Zou ik al eerder iets gemerkt hebben?
Maar zou het iets veranderd hebben?
Na jouw overlijden voelde ik mij schuldig als ik lachte. Hoe kan ik nou lachen als mijn kind dood is? In het begin waren het kleine dingen; Luuk maakte een grapje bijvoorbeeld. Later kon ik een hele dag genieten zonder aan jou te denken en zonder verdrietig te zijn. Maar daarna het schuldgevoel. Mijn kind is dóód, hoe kan ik nou gelukkig zijn?
Het schuldgevoel is er veel minder. Meestal helemaal niet meer. En als het er wel is kan het vaak accepteren en het er laten zijn.

Lieve Liza,
Schuldgevoel.. Ik vond het een heel lastig onderwerp nadat we hoorden dat je was overleden.
Want ik heb me vanaf dat moment vaak schuldig gevoeld.
Een van de eerste vragen die ik kreeg nadat we jouw hartslag niet meer konden vinden was of ik nog wist wanneer ik je voor het laatst gevoeld had.. En helaas kan ik dat tot op heden nog steeds niet vertellen. Ergens in dat laatste 1,5 uur heb ik je nog gevoeld, dat weet ik, want bij de controle thuis voelde ik je nog lekker schoppen. Maar in de auto onderweg naar het ziekenhuis lag mijn focus daar niet op, dus heb ik dat niet bewust opgeslagen. Ik voelde me schuldig dat ik het niet kon benoemen en daarnaast voelde ik me schuldig omdat dat jouw laatste levende bewegingen zijn geweest die ik me niet meer kan herinneren.
In de eerste periode heb ik me veel schuldig gevoeld dat je bent overleden. En heel eerlijk, ik voel me erg nog wel eens schuldig over. De momenten zijn dan nog maar kort van duur, maar zijn er nog wel.
Er wordt altijd gezegd, laat een baby’tje maar lekker bij mama in de buik zitten, want daar zitten ze veilig. Nou niet dus, in ons geval was mijn buik niet veilig voor jou. Zonder dat we het wisten zat die verdomde GBS (groep B streptokok) in mijn buik. En nadat mijn vliezen gebroken waren is die GBS de verkeerde kant opgegaan, hij ging naar jou.. Weg veiligheid bij je mama in de buik.. En ja, dat doet nog altijd zeer en vind ik heel erg lastig te accepteren. De wat als we het anders hadden aangepakt, ik het wel geweten had of andere wat als vragen komen vaak bij deze schuldgevoelens kijken. Ik weet dat ik het nooit had kunnen veranderen, want binnen alle zogenaamde veiligheidsprotocollen rondom geboortes zaten we nog altijd in de veilige zone en was het alsnog mis gegaan omdat de bacterie iets ongebruikelijks deed, hij ging naar binnen.
Schuldig heb ik me ook gevoeld tegenover de mensen om mij heen. Tegenover Rob, zijn vrouw, die zijn kindje droeg heeft gefaald. Ik weet nu dat dit geen falen is, maar het voelde toen wel zo.
Ook voor Joep. We gingen naar het ziekenhuis en vertelde dat we thuis zouden komen met zijn broertje of zusje. Maar dat we hem 2 dagen later voorstelde aan jou, zijn zusje, wat niet meer leefde.. Dat hoort niet zo te zijn dat een mannetje van 3 jaar oud zoveel verdriet moet meemaken om het verlies van zijn lieve kleine zusje.
Schuldgevoel ging naar de vele mensen om ons heen, die verdriet hadden door wat er bij ons voor iets verschrikkelijks gebeurd was. Hun verdriet te doen, ook al hebben wij hier niets aan kunnen doen, het was ontzettend naar.
Het schuldgevoel komt nog wel eens voorbij, vaak op de momenten dat in de sociale omgeving iets leuks of belangrijks gebeurd, maar dat zijn voor ons vaak de momenten dat we jou enorm missen.
Ik voel me dan schuldig tegenover jou, dat wij plezier maken zonder jou.
Maar ik voel me ook schuldig tegenover die ander, dat wij op zo’n moment ook de aandacht vragen voor jou. Omdat wij dat nodig hebben dat er aandacht is voor jou, zodat wij die dag beter doorkomen.
Tijdens de trajecten bij de psycholoog heb ik geleerd dat ik ook deze emotie mag omarmen. Door het schuldgevoel te omarmen en het er soms te laten zijn, kan ik ook gemakkelijker weer relativeren dat ik me niet schuldig hoef te voelen tegen over jou, omdat ik je dood niet zou kunnen voorkomen hebben. En niet tegenover mijn sociale omgeving, want ruimte voor jou en het behorende verdriet mag er altijd zijn. En als het er niet is, dan mag ik het altijd maken, want dat is wat er dan nodig is.
Liza, voor altijd in ons hart 💖

Daphne: Schuld is wat heel veel ouders voelen na het verlies van hun kind. Dat gevoel mag er zijn. Je bent niet schuldig, want je had er alles aan willen doen om dit verlies te voorkomen, maar toch voel je je schuldig.
Je had eerder willen ingrijpen, willen afgaan op je onderbuikgevoel, het rustiger aan willen doen, meer foto’s willen maken of meer tijd samen willen doorbrengen. En bovenal had je je kindje willen beschermen, voor eeuwig voor je kindje willen zorgen en het voor altijd willen koesteren.
Voel jij je schuldig of heb je je schuldig gevoeld en waarom?
Dit vind ik een moeilijke emotie om mee om te gaan. Ondanks dat we er niks aan kunnen doen dat Megan❤️💫 is overleden, blijft het schuld gevoel.
Naar Megan❤️💫 toe, maar ook naar onze andere kinderen toe.
Ik voelde me enorm schuldig dat ik die pillen in moest nemen om de baarmoedermond weker te maken. Het voelde letterlijk toen ik die pillen innam alsof ik mijn eigen kind ging vermoorden. Dit gevoel was verschrikkelijk, gehuild heb ik, keihard. Maar ik moest ze innemen, anders duurde het proces alleen maar langer en dat vond ik niet eerlijk tegenover Megan❤️💫
Op de tweede foto komt schuld enorm binnen bij mij. Ze hebben daar net de eerste vaginale pillen ingebracht om de bevalling op te wekken. Er is geen weg meer terug, echt geen weg meer terug. Ze gaat geboren worden en ze gaat dood, vreselijk😢
Op de derde foto is net mijn ruggenprik inbracht en wederom kwam het besef binnen dat we over een korte tijd afscheid zouden moeten nemen van ons meisje😢
En nu ruim 2 jaar later, als ik niet oppas, neemt deze emotie nog de loop met mij. Ontelbaar keren zijn de gedachten al gepasseerd: ‘kon het echt niet anders?’ Dan moet ik van mezelf echt alle feiten bij langs gaan en zelf weer tot de conclusie komen dat het inderdaad echt niet anders kon.
Een poosje terug kwam er een casus op de afdeling met een soortgelijke hartafwijking als Megan❤️💫 dit vond ik heel erg moeilijk, deze baby deed het namelijk na de geboorte erg goed. Waardoor ik verslagen was, ik dacht: ‘hebben we echt wel de juiste keuze gemaakt?!’
Je ziet dus dat wonderen bestaan! Wat ik niet bedacht is dat Megan❤️💫 naast haar hartafwijkingen, nog meer mankeerde. Dat heeft Hajo mij dan weer duidelijk verteld en dan weet ik weer. Nee het had echt niet anders gekund. Megan❤️💫 was hoe dan ook overleden. Maar dit vind ik nog wel lastige momenten. Naar de kinderen toe voel ik me nog altijd schuldig. Sinds Megan❤️💫 is overleden ben ik niet meer de moeder die ik was. Gelukkig ben ik wel steeds meer mezelf, maar wie ik was zal ik nooit meer worden en daar voel ik me soms best schuldig over naar de kinderen toe. Ook voel ik me schuldig naar de kinderen toe dat ze nooit een ‘onbezorgde’ jeugd zullen hebben. De dood en het verdriet wat daarbij hoort , daar hebben zij veel te vroeg mee kennis moeten maken. Wekelijk dat zij zeggen dat ze Megan❤️💫 zo missen en geregeld dat ze hier om in huilen uitbarsten. Ik kan alleen maar hopen dat zij in de toekomst niet teveel last ervaren van het verlies van hun zusje.

Het verhaal van Milou: Schuldgevoelens, daar zijn er echt genoeg van.
Direct na Milou haar overlijden begon het al. Had ik maar eerder naar het ziekenhuis gegaan, had ik maar aangedrongen tot opname op de eerste dag dat ik haar niet meer voelde. Dan hadden ze haar misschien nog kunnen redden. Ik had eerder moeten ingrijpen, aandringen dat het niet goed voelde.
Tijdens deze zwangerschap word ik ook heen en weer geslingerd door schuldgevoelens. Dit kindje had nooit bestaan als Milou geleefd had. Maar omdat ze dood is, komt dit kindje er wel en neemt zij Milou haar plek in, vervangen door een ander meisje.
Maar ook dit meisje is meer dan welkom! Niet een vervangend tweede kindje, maar de derde! Nog een paar maanden geduld en dan komt er een derde kindje bij ons💖

Liefs van Lauren: S C H U L D
Een krachtige en o zo moeilijke emoties. Zoals ik al zei voelde ik weinig schuld maar zat ik meer in het spectrum; het is wat het is.
Toch zie ik het veel voorbij komen bij de mensen die ik begeleid en de gesprekken die ik met hen en heel veel anderen voer tijdens trainingen, ontmoetingen etc.
Vragen die ze zich stellen zijn dan vaak;
* Had ik maar…
* Wat als…
* Als ik eerder dit of dat had gedaan…
* Als ik maar eerder, sneller, beter…
* Had ik niet moeten voelen of merken dat het rustiger was in mijn buik?
Schuld, het kan ons achtervolgen en is soms lijfelijk heel sterk aanwezig. We dragen het met ons mee maar het siert ons niet. Het is geen sieraad om te koesteren.
Het gaat er echter niet over of je wel of niet schuldig bent. Laten we voorop stellen dat iedereen het beste wilt voor zijn of haar kindje. Je zult dus nooit opzettelijk iets doen of nalaten wat schade kan berokken aan je kindje. Nee het gaat dus over liefde. Over verantwoordelijk zijn en voelen voor iets wat je heel dierbaar is. Het kindje dat aan jouw zorg is toevertrouwd, wat mag groeien in je buik, wat je mag voeden en laten groeien. Je had het zo graag anders gezien, gewild en gehoopt. En als het dan anders loopt dan is schuldgevoel in veel gevallen een logisch gevolg.
Bij schuld mogen we de schuldvraag weghalen bij onszelf. Zelfs als er sprake is van een medische fout kan het helend zijn als we hem loslaten. Ook artsen en verpleegkundigen handelen uit liefde.
Richt je op liefde en wat je schuldgevoel je vertelt. Je bent mama of papa geworden maar met lege armen. Je voelt je schuldig omdat je vanuit liefde het zo graag anders had willen zien. Dat geeft licht en laten we in plaats van schuldgevoel de liefde met ons meedragen.

Suzanna schrijft: Wat als… wat als… wat als… Ik heb mezelf heel veel schuld gegeven aan het overlijden van mijn zoontje. Schuld die ik samen met mijn psycholoog heb kunnen weerleggen, maar ook schuld die veel overtuigender was en die er ergens nog zit. Als ouder wil je je kind beschermen, altijd! Ik heb mijn zoontje niet kunnen beschermen en dat doet ongelooflijk veel pijn. Rationeel kan ik zeggen dat ik niks meer had kunnen doen dan ik gedaan heb. Er is geen oorzaak gevonden van het overlijden van Matz.
Mijn schuldgevoel stond mijn rouw in de weg. Ik voelde me schuldig maar was ook aan het vechten tegen dat gevoel. Verstand en gevoel…

Liefste lijnen:
Het gevoel van -wat als-.
Zwaarder dan een verloren droom.
Altijd de schaduw van mijn rouw.

Ons meisje Nora: Had ik maar eerder mijn twijfels geuit.
Als ik eerder aan de bel had getrokken, had het misschien anders kunnen lopen?
Misschien heb ik signalen van mijn lichaam over het hoofd gezien.
Heb ik adviezen genegeerd die ik had moeten opvolgen?
Is het die wandeling over de markt op Koningsdag geweest, terwijl ik de pijn negeerde, die dit heeft veroorzaakt?
Had ik ’s nachts moeten bellen toen ik haar die nacht nauwelijks voelde?
Het voelt alsof het mijn schuld is.
Alsof ik niet in staat ben een gezonde baby op de wereld te zetten, en mijn man niet kan geven wat hij zo graag wil.
Het voelt alsof ik niet kan wat anderen wel kunnen.
Deze woorden schreef ik een paar weken na de bevalling.
Hoewel ik besefte dat ik mijn best deed tijdens de zwangerschap, zocht ik wanhopig naar iemand om de schuld te kunnen geven.
Waar ik goed door had dat het ziekenhuis nergens schuldig bevonden kon worden, kon het dan in mijn hoofd niemand anders schuld zijn dan mijn eigen.
Al helemaal toen ik hoorde dat ze overleden is door een ‘foutje’ gemaakt door mijn lichaam.
Ik voelde me ook schuldig omdat ik niet van de zwangerschap kon genieten.
Elke dag had ik last van hevige misselijkheid en enorme bekkenpijn met last van mijn ischias, maar ik keek vooral uit naar haar schopjes en uiteindelijk haar komst.
Ik vond zwanger zijn dan ook vreselijk en zei dat ik het nooit weer zou willen en niet kon wachten tot het voorbij was.
Achteraf voelde ik me ontzettend schuldig over die gevoelens.
Waarom is dit zo’n taboe? Waarom moeten we elkaar laten geloven dat zwanger zijn het fijnste moment is in je leven is waarin je je top voelt terwijl het dat voor sommige vrouwen echt niet is?
Wat me ook dwarszat, was de sterke wens naar een volgend kindje.
Het voelde bijna alsof we haar wilden vervangen, wat oneerlijk voelde naar haar toe.
Veel mensen begrijpen niet dat als je in de rouwperiode wordt aangemoedigd leuke dingen te doen, niets leuk voelt.
Als je ergens van probeert te genieten, blijft je gedachte bij je kindje.
Je kan het toch niet leuk hebben zonder haar. Dat wil je niet en dat kan je toch niet?
De eerste keer je hobby weer oppakken, dagjes uit, naar concerten, een nachtje weg samen en binnenkort komt de eerste vakantie zonder Nora er aan.
Ik voelde me vreselijk omdat ik kon genieten van dingen terwijl mijn kind dood is.
Hoewel dit gevoel langzaam vervaagt, steekt het af en toe nog de kop op.
Ik las laatst ergens: ‘Don’t just exist, live. Live the life your child never got to have.’
Dit is wat we nu maar proberen.
We doen weer leuke dingen. Ik maak (levens veranderende) keuzes nu anders. Bij alles hou ik haar in mijn gedachten.
Ik doe het voor haar.
Dingen die ik normaal niet durfde, doe ik onder de norm van: ‘Als ik door de periode van een dood kindje kom, kan ik dit ook’.

Ik heb mij zo schuldig gevoeld over de meest kleine en idiote dingen.
– De biefstuk zondag, was die wel doorbakken genoeg.
-Ik sliep graag op mijn rechterzij ipv links.
-Had ik zondagavond moeten bellen ipv maandagochtend.
– de enorme stress van de laatste week voor de uitgerekende datum.
-De vele harde buiken in de zwangerschap.
Allemaal dingen die ik uitvoerig heb besproken met de artsen en verpleegkundigen. Ze hebben allemaal uit kunnen leggen en onderzocht dat het niet mijn schuld is. Ik kon er niets aan doen. Alles was onderzocht en Hanna was kerngezond en ook ik mankeerde niks. Ik voel mij niet schuldig meer. Wel voel ik een sterk gevoel van falen. Mijn lijf heeft zo gefaald, geen teken van nood gegeven, de bevalling niet zelf eerder gestart, mijn lijf heeft Hanna niet het leven kunnen geven.
Een kind groot laten groeien in mijn buik, dat kan het, maar op tijd op de wereld zetten niet. Ik ben zo dankbaar voor de medische wereld die heeft geholpen om Teun en Hidde eerder geboren te laten worden. Mijn lijf kan ook levende kinderen op de wereld zetten maar ik heb geen enkel vertrouwen dat mijn lijf dat zonder een inleiding had kunnen doen.

Marjolein: Mensen zeiden zo lief: ‘Je moet je niet schuldig voelen, jij kunt er niks aan doen’.
Maar je mag je wel schuldig voelen, want dat gevoel zit er nou eenmaal.
Had ik wat anders kunnen doen? Vraag me wat ik twee jaar geleden in de herfstvakantie deed en ik heb geen idee. Maar van de herfstvakantie 5 jaar geleden weet ik nog precies per dag wat ik deed. Dat komt omdat ik die week tot in den treure heb geanalyseerd. Waar had ik het tij kunnen keren? Waar had ik kunnen voorkomen dat het ergste gebeurde? Wat had ik kunnen doen en waarom deed ik dat niet terwijl ik voelde dat het niet goed zat.
Ik heb op de laatste zondag de verloskundige gebeld en een check gehad omdat ik minder leven voelde. De dagen erna heb ik mezelf steeds gerustgesteld omdat overal verklaringen voor leken te zijn. Wat heb ik me daar schuldig over gevoeld.
Nu weet ik dat ik gehandeld heb naar wat ik op dat moment wist, ik wist toen niet beter. En ik kan het niet meer veranderen dus probeer ik het los te laten.
Ook na mijn 2e miskraam voelde ik me schuldig. Ik weet nog dat ik zo boos op mijn lijf was. Ik had zo hard gewerkt om gezonder te leven en toch ging het mis. De gynaecoloog prikte daar goed doorheen. In het gesprek stelde ik allerlei vragen. Kon het dit zijn, kon het dat zijn, hoe kon het dat mijn lijf zoveel zwangerschappen mis liet gaan. Ze keek me in mijn ogen zei: ‘Maar jij kunt hier niets aan doen!’ En op de een of andere manier nam ik het van haar wel aan, want zij was de arts die het kon weten ofzo. Ik had me de hele tijd groot gehouden en toen schoot ik vol.
Schuldgevoel heb ik soms ook naar Evi en Luca, omdat ik soms niet volledig blij kan zijn of omdat ik misschien bezorgder ben en ze minder los durf te laten.
Schuldgevoel had ik ook toen ik zwanger van ze was, omdat ik niet van een goede afloop uit durfde te gaan en ze voor mijn gevoel daarmee tekort deed.
En ik voel me schuldig als ik een tijdje minder bewuste aandacht aan Ilja geef, omdat dat zo kan gaan in het leven.
Schuld… het is en blijft een lastig gevoel. Ergens weet ik wel dat ik de dingen zo goed mogelijk doe als ik kan en toch vaak dat gevoel om tekort te schieten naar alle 3 mijn kinderen.

Touched.goodbye: Rationeel weet je dat je je niet schuldig hoeft te voelen, maar emotioneel kan je dit gevoel niet uitschakelen.

Schuldgevoelens zijn een normale manier waarop de pijn van het verlies naar boven komt. Schuldgevoelens hebben te maken met liefde en verantwoordelijkheid. Je hoeft niet schuldig te zijn om je schuldig te voelen. Als je van iemand houdt, wil je dit ook beschermen. Maar we kunnen nu eenmaal niet alle rampen voorkomen.
-Manu Keirse-

Lievelijn: Er zal geen jaar voorbij gaan waarop ik me niet besef dat het zoveel jaar geleden 14 oktober in 2019 een doodgewone “grijze” maandag was.
4 jaar geleden ging ik op een controle bij de verloskundige. Zonder angst en zonder vermoeden. Alleen want er zou niets bijzonders zijn.
Helaas bleek het zo anders. En bleef het oorverdovend stil toen de dopler op mijn buik gezet werd. Een echo wees uit, dat het echt zo was.
Dat we voordat we kennis mochten maken al zouden beginnen met afscheid nemen.
Vandaag is niet Jips jaardag, vandaag is zijn sterfdag. En hoewel dat normaal na je geboortedag is, is het bij Jip ervoor.
Ik heb me daar schuldig over gevoeld. Mijn buik had zijn veilige plekje moeten zijn. Want hoewel ik wist dat ik niet verantwoordelijk was, voelde ik me wel schuldig.
Inmiddels weten we wat de oorzaak is van Jips overlijden. Een stukje DNA teveel bij sommige cellen. Perfecte pech dat dat gebeurd is.
Daar is niemand schuldig aan. Dat is gewoon perfecte pech.

Thérèse: Toen Pieter was overleden is de grond onder ons weggeslagen. We wisten niet meer hoe we verder moesten. Maar stukje bij beetje ga je je leven weer oppakken en probeer je er weer van te genieten. We zijn Pieter gaan verweven in ons leven. We hebben een prachtige Sam gekocht, een handgemaakte zandknuffel in Pieters geboortegewicht en lengte. Zo gaat hij mee op vakantie, knuffelen we met hem en kan hij toch heel dichtbij zijn. 10 maanden na Pieters overlijden, op woensdag 13 oktober 2022, midden in de BLAW 2022 testte ik positief. Een nieuwe zwangerschap, een nieuw hoofdstuk. Een rollercoaster van emoties 9 maanden lang door je heen, door je gezin en op 9 juni 2023 hebben we een prachtige zoon mogen krijgen. Onze Valentijn. Zijn naam betekent gezond, sterk en invloedrijk. Dankbaar zijn we voor hem. Dankbaar dat we hem in ons midden mogen hebben. Niet een vervanger voor zijn broer, maar een lief klein jongetje, die wel sprekend lijkt op zijn broer en die ons helpt herinneren aan dat we dankbaar mogen zijn. Ons cadeautje noemen we hem.
Niet alleen daar zijn we dankbaar voor. Ook ontzettend dankbaar voor de mensen die al twee jaar zo dicht om ons heen staan. Mijn broertje en schoonzusje, mijn mama en stiefpapa, mijn schoonouders, mijn vriendinnen: Babeth, Heleen, Jitske, Stefanie, Rianne, José, onze lieve buren, mijn geweldige collega’s. Mensen die ons niet hebben laten vallen en al twee jaar ons door dik en dun steunen. Ook voor hen ben ik dankbaar! Laten we vaker stil staan bij dingen waar we dankbaar voor zijn. Ik ben als mama van Pieter dankbaar dat ik zijn mama ben. Hij heeft me dingen geleerd die niemand anders me had kunnen leren. Lieve Pieter, ik hou van jou!

Esmee: De laatste emotie van deze week, wat een mooie om mee af te sluiten op deze dag. Vandaag is niet alleen de laatste dag van BLAW, maar ook de uitgerekende datum van ons meisje Riley. Drie maanden geleden had ik me niet kunnen bedenken dat ik ergens dankbaar voor zou zijn. Boosheid en verdriet, paniek en wanhoop wisselde elkaar af. Toch had ik dit niet willen missen. Natuurlijk wou ik dat het anders was gelopen, daar zou ik alles voor geven. Maar niet dat het er helemaal niet was, want dan hadden we jou niet leren kennen lieve Riley. Ons lieve kleine meisje dat mij nu al zoveel heeft geleerd. Ik ben dankbaar dat ik je heb mogen voelen in mijn buik. Dat je zo vroeg begon met trappen dat ik er toch nog lang van heb mogen genieten. Dat jij mij geluk hebt laten voelen, al was het maar voor even. Dat jij ons ouders hebt gemaakt.Dat jij mij liefde hebt laten voelen zoals ik het nog niet kende, onvoorwaardelijk. Zo sterk dat zelfs het verdriet er even niet was.
Dat je mij hebt geleerd dat verdriet en liefde naast elkaar kunnen bestaan. Dat er zelfs in het grootste verdriet lichtpuntjes te vinden zijn. Dat je zelfs in het grootste verdriet dankbaarheid kan voelen. Dat jij ons nog meer hebt verbonden met alle lieve mensen om ons heen. Die ik zo dankbaar ben dat ze voor ons zorgen, er voor ons zijn. Dat er uit onverwachte hoeken steun en liefde komt. Wij zijn jou dankbaar Riley omdat je bij ons hoort.

Noortje schrijft: Deze week wordt afgesloten met de Wave of Light, wereldwijd wordt om 19.00u een kaarsje aangestoken. Ons kaarsje brand ook.Voor alle kindjes die veel te vroeg de wereld moesten verlaten, maar in het bijzonder voor onze Liv.
Hoe moeilijk het ook is geweest om haar te verliezen, ik ben dankbaar dat ik haar heb mogen krijgen. Dat ik heb kunnen genieten van de weken waarin het nog wel goed ging, van de roze wolk die daarna nooit meer zo roze heeft mogen zijn.
Ik ben dankbaar dat zij in ons leven kwam en daar nog dagelijks een plek in heeft. Dankbaar dat de kinderen weten wie ze is en haar ook benoemen.
En bovenal ben ik dankbaar voor alles wat ze mij leerde en voor het inzicht dat ze mij gaf. Dat ze me liet inzien wat er echt toe doet in het leven en wie onze echte vrienden zijn.
Dankbaar voor haar kleine broertje dat nog bij ons mocht komen. Dankbaar voor haar grote zus die mij altijd een reden gaf om door te gaan.
Dankbaar voor ons mooie gezin, dat sterker is dan ooit.
Dankjewel liefje, dat je bij ons hoort. Dat zul je ook altijd blijven doen.
Ons kaarsje brandt voor jou 🕯

Een kaarsje voor jou, lieve Noor. En voor alle lieve kinderen die zo vreselijk gemist worden 💔 🌟
Tot aan de maan en terug, lieve mopsieflopsie 🌜 🦩
Dankbaar voor wat jij bracht 💞 dankbaar dat we jou mochten kennen
Dankbaar voor de dagen, maanden met jou, ook al was het veel te kort 💔❤️

Lieve Liza,
Ik ben zo onwijs dankbaar dat ik jouw mama mag zijn. Er zijn momenten van verdriet, maar de trots en liefde overheersen. Mijn mooie meisje, mijn eerste dochter, dat is waar ik dankbaar voor ben.
Ik ben jou onwijs dankbaar voor de levenslessen die ik door jou heb mogen hebben. Ze waren niet allemaal even fijn, maar het heeft me wel gesterkt en gevormd.
Ik ben heel erg dankbaar voor de tijd dat we jou bij ons thuis hebben gehad. Je lag thuis in je eigen mandje en waar jij was, daar nam ik je mee. Ik was zo dankbaar dat dit allemaal mogelijk was. Dat we je hebben laten balsemen heeft daarin heel veel uitgemaakt. Ik ben de uitvaartverzorgster dankbaar dat ze ons daarover getipt had, want dit heeft er voor gezorgd dat wij onwijs van jou hebben kunnen genieten toen je bij ons was.
Dankbaar ben ik ook voor alle lieve mensen die ons hebben gesteund en nog steunen na jouw verlies. Dankbaar dat ze altijd voor ons klaar staan, met ons mee lachen en huilen, jouw naam noemen en over jou praten.
Ik ben onwijs dankbaar dat ik mama mag zijn van 3 prachtige kinderen. Jouw zusje Floor en grote broer Joep die hier bij mij mogen zijn en jij, daarboven, tussen alle mooie sterren. Mama zijn is zo onwijs bijzonder om mee te mogen maken en ik weet dat niet bij iedereen van zelfsprekend is.. Ook wij kennen het gemis, maar hebben gelukkig ook nog kinderen om wel voor te kunnen zorgen.
Ik ben dankbaar voor de mooie vriendschappen die zijn ontstaan met andere sterrenouders, de steun die ik van de stichtingen en steunpunten krijg. En ik vind het heel erg fijn dat ik me ook kan inzetten voor deze goede doelen om er mee voor te kunnen zorgen dat anderen sterrenouders weer geholpen kunnen worden.
Het meest dankbaar ben ik voor jou lieve schat, mijn meisje, wat ik nooit zal vergeten!
Onze lieve Liza, geboren om voor altijd van te houden! 💖

Dankbaar ben ik zeker, ook al ben jij er fysiek niet meer Megan❤️💫.
Enorm dankbaar dat ik jou al zo vroeg mocht voelen schoppen in mijn buik. Met 15 weken al, met 18 weken voelde ik je bijna dagelijks schoppen. We konden heel goed contact maken samen, vooral wanneer ik je zus naar bed bracht. Marly ging slapen in haar bedje en ik zat op de schommelstoel bij haar en dan met mijn handen op mijn buik maakte we contact. Heel bijzonder en fijn.
Dankbaar dat wij jou nog even levend hebben ontmoet, dat ik bevestigd kreeg dat jij een enorme vechterslust had en enorm sterk was. Dit voelde ik namelijk aan alles tijdens mijn zwangerschap.
Dankbaar dat, ondanks het enorme verdriet en gemis van Megan❤️💫, wij opnieuw ouders mochten worden van een gezond jongetje.
Voor eeuwig zijn wij @ireneleusink_photography dankbaar voor de foto’s die zij tijdens de bevalling en tijdens het afscheid heeft gemaakt. De foto’s zijn van onschatbare waarde🙏❤️
Dankbaar dat de tijden zijn veranderd. Waarin we kunnen en mogen spreken over onze overleden kinderen. Want als ik kijk naar jaren geleden, kijk naar hoe mijn moeder dit immense verdriet met zich mee heeft moeten dragen.. dat vind ik onmenselijk. Je kind is overleden, word geboren en je hebt je kind nooit gezien. Niet eens wetende of je een jongen of een meisje hebt gekregen, nooit de kans gehad om een naam te geven. En daarna.. werd er gewoon niet over gesproken. Dit was het.. alleen maar respect voor mijn moeder hoe sterk zij is geweest door hier toch mee om te gaan.
Laten we er voor gaan dat we het taboe op kindersterfte nog meer gaan doorbreken.
Onze kinderen verdienen het om genoemd te worden, om erkend te worden. Ouders verdienen het dat hun overleden kind erkend wordt, dat er over ze gepraat wordt. Dat ze kans krijgen om met dit trauma om te gaan. Ze verdienen het om dit immense verlies in hun leven te verweven. Vanavond sluiten we de Baby Loss Awareness Week af met een wave of light. Branden wij een kaarsje voor onze dochter❤️💫 en alle kinderen die zo ontzettend gemist worden. Doen jullie mee?

Suzanne schrijft: Dankbaarheid… Ook na het overlijden van Matz ben ik dankbaar. Als we terug in de tijd konden en je zou me op voorhand vertellen dat mijn zoontje zou komen te overlijden en welke ellende er nog meer achteraan zou komen, zou ik toch de keuze maken het weer aan te gaan. Want naast de immense pijn en het verdriet en de rollercoaster waar ik in terecht kwam, voel ik zo ongelooflijk veel liefde voor mijn zoontje. Ik ben mama geworden en dat gevoel, die liefde is prachtig.
Ook ben ik ontzettend dankbaar voor alle fantastisch lieve mensen die ik om me heen heb. Mijn liefste man die er echt altijd voor me is en me overal in steunt, lieve familie die hielpen en steunden waar kon en vriendinnen die er al die tijd voor me zijn geweest. Aan de zijlijn staan en toekijken hoe iemand zo’n groot verlies doormaakt en op de bodem van de put beland moet moeilijk zijn, maar ik ben ongelooflijk dankbaar dat al die lieve mensen er al tijd die tijd zijn geweest en gebleven ❤️

Liefste lijnen:
Als alles stil en ijzig is
je hart verkild en grauw.
Verdwaald in lege eenzaamheid
omsloten door de rouw.

Juist dan zal het er zomaar zijn
herkenning, blik, een woord.
Een warm gevoel van samen, wij,
gelijkgestemd, gehoord.

Verbonden in trots ouderschap
de leegte en het lot.
Gevonden in gedeelde pijn
om wat niet blijven mocht.

Een boekwerk vol met tranen
elk verhaal doorleefd verdriet.
Maar door het samen delen
voelt de leegte minder diep.

Dankbaar voor alles wat Hanna ons heeft gegeven. Heel veel liefde vooral. Door Hanna hebben we hele bijzondere en waardevolle mensen ontmoet. Ze heeft ons veel nieuwe inzichten gegeven en veel geleerd. En als ik had mogen kiezen had ik gekozen voor een leven met een levende Hanna zonder het gemis en verdriet. Maar het is zoals het is. Dankbaar voor onze 3 kinderen waar er 2 stralen in aanwezigheid en 1 schittert in afwezigheid.❤️

Marjolein: Voor de liefde en steun die wij ontvingen van de mensen om ons heen. En voor de mensen die nog steeds stilstaan bij Ilja en hem blijven noemen.
Dankbaar dat ik hem op de wereld heb mogen zetten, dat ik zijn moeder mag zijn.
Dat Ilja in 2018 werd geboren in ons fijne land. En niet in 1950, of op een onveilige plek op de wereld, want hoe anders was er dan met hem omgegaan.
Dankbaar voor Ré, mijn rots in de branding. Onwijs dankbaar voor Evi en Luca onze regenbogen na de grootste storm. En dat ze zo op hem lijken dat hij ook in hen een beetje lijkt voort te leven.
Dankbaar voor alles wat ik heb en voor wat ik heb geleerd van het verliezen van Ilja. Hij heeft ons laten zien hoeveel mensen om ons geven en dat rouw ook vooral veel liefde is. Hij heeft ons laten zien dat we moeten genieten van de kleine dingen en van het nu.
Dankbaar dat hij voortleeft doordat anderen aan hem blijven denken. Dat wij over hem kunnen schrijven en praten. Dankbaar dat jullie meelezen met mijn verhalen, al zijn ze echt niet altijd leuk en soms misschien wel heftig om te lezen 💛

Lievelijn: Dankbaar voor alle hulp die we kregen om de dingen te doen zoals wij dat wouden. Dankbaar dat er mensen waren die ons echt hielpen om de wereld weer te ontdekken, onvoorwaardelijk.
Ik ben dankbaar dat Jip vreselijk lijden bespaard is gebleven, want ik denk inmiddels wel dat hij geleden zou hebben.
Ik ben dankbaar dat ik nieuwe mensen heb leren kennen, waarmee ik lief en leed mag delen. Mensen die als een cadeautje voelen van Jip.
Ik ben oneindig dankbaar dat we nog 2 prachtige gezonde meiden hebben mogen krijgen. En ik af merk dat Juul af en toe mag vertellen over haar kleine grote broer.
Ik ben ondanks al het verdriet oneindig dankbaar dat Jip onze zoon is. Hij maakte ons ouders.
Ik ben dankbaar dat ik hier mijn verhaal mag delen en ik hoor dat er mensen zijn die er wat aan hebben.
Maar ik ben ook dankbaar dat deze #blaw erop zit. Want hoewel het belangrijk is dat er aandacht voor is. Ben ik nog veel dankbaarder dat de meeste mensen iets is waar ze niet vaak mee te maken krijgen.

Voor altijd mama van Nyne: Heel veel tijd om te schrijven heb ik niet met onze kersverse regenboog dochter daarom de 7 thema’s van dit jaar samen. Omdat het zo belangrijk is dat het bespreekbaar blijft, dat de namen van de kindjes genoemd blijven en de zwangerschap en geboorte van Vieve juist weer nieuwe gevoelens, obstakels en vele ongemakkelijke momenten gaf deze post
We zijn een gezin van 4, maar voor de buitenwereld maar met 3 te zien.
Twee keer LIEFDE, omdat het niet uitmaakt of je een stil of levend kindje in je armen hebt. Voor Nyne, voor Vieve. Mijn hart stroomt ervan over.
Twee keer VERDRIET, omdat de emotie me soms ineens zo kan overvallen. Juist op hele mooie momenten is het gemis vaak onverwachts hard aanwezig. De tranen komen dan snel bij de gedachte dat Nyne dit niet mee kan maken en er nooit bij zal zijn.
Twee keer TROTS, omdat deze 2 meisjes mij mama maakten.
Twee keer ANGST, omdat de angst voor wat komen gaat blijft. Die angst kan soms heel heftig zijn. Bang om ook Vieve te verliezen.
Twee keer HOOP, omdat dat me de afgelopen jaren en maanden er doorheen heeft geholpen en nog steeds doet.
Twee keer SCHULDGEVOEL, omdat ik Nyne niet heb kunnen geven wat ik Vieve nu wel kan geven. Had ik mijn intuïtie maar beter gevolgd en eerder alle onderzoeken laten doen die nodig waren om mijn lijf een zwangerschap aan te laten kunnen en een kindje goed te kunnen laten groeien. En omdat Vieve altijd moet opgroeien met een “onzichtbaar ” zusje.
Twee keer DANKBAARHEID, omdat Nyne ervoor heeft gezorgd dat ik wist hoe fantastisch het is om moeder te worden. Voor de sterke band met haar papa die zij ons heeft gegeven. Voor het veilig maken van het “huisje” van haar zusje. En voor de prachtige ervaring van het krijgen van Vieve, met wie we een nieuwe wereld mogen ontdekken.

Zoeken

Schrijven over je Verlies BLAW 2023